Powieść Joan Lindsay to historia z czasów wiktoriańskich, rozgrywająca się na przełomie XIX i XX wieku w Australii. Jej bohaterkami są nauczycielki i uczennice z zamożnych brytyjskich rodzin uczące się na pensji pani Appleyard. Powieść rozpoczyna się od ukazania domu pogrążonego w przygotowaniach do pikniku. Nauczycielki wraz z dziewczętami decydują się uczcić dzień świętego Walentego poprzez udanie się wozem do oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów malowniczego miejsca, znajdującego się w pobliżu tzw. Wiszącej Skały. Piękna pogoda sprzyja zabawom, spacerom i błogiemu lenistwu. Gdy przychodzi czas na spakowanie rzeczy i powrót na pensję, okazuje się, iż brakuje czterech uczennic i jednej nauczycielki. Wszyscy uczestnicy pikniku rozpoczynają poszukiwania, które nie przynoszą rezultatu, w wyniku czego zmuszeni są wracać do domu, by poinformować o całym zdarzeniu. W następstwie rozpoczynają się długie poszukiwania zaginionych w australijskim buszu.

„Piknik pod Wiszącą Skałą” to przepięknie napisana powieść. Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałem okazję przeczytać dzieło pełne tak wyszukanego słownictwa. Historia opowiedziana przez Joan Lindsay przepełniona jest tajemnicą, symboliką i opisami australijskiej przyrody. Bardzo podobał mi się jej klimat, pełen niedomówień i ludzi za wszelką cenę chcących zachować pozory. Postacią, która najbardziej zapadła mi w pamięć, była dyrektorka pensji, pani Appleyard. Kobieta ta pod pozorem dobrych manier i moralnego prowadzenia terroryzowała zarówno pensjonariuszki, jak i swoich pracowników. Nieszczególnie martwiła się losem zaginionych, zwracając jedynie uwagę na pozory porządku na pensji i czeki przesyłane przez rodziców uczennic. Myślę, że nikt z Was nie chciałby nigdy mieć do czynienia z tą kobietą. Na wyróżnienie zasługuje również przykuwająca oczy, piękna okładka książki autorstwa Mikołaja Piotrowicza.