Wilhelm Brasse (urodzony w 1917 roku w Żywcu) spędził w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu pięć lat. Trafił do specjalnego komanda rozpoznawczego Wydziału Politycznego. Przeżył, bo był jednym z obozowych prominentów, fotografem. Robił zdjęcia, jakie kazali Niemcy, a więc określonych więźniów do albumu przestępców, ofiar eksperymentów medycznych, bawiących się esesmanów. Rzadko bywał głodny, jeśli w ogóle, ale nieustannie organizował jedzenie dla przyjaciół. Korzystał z obozowego burdelu (część kobiet to były zmuszone do tego procederu Polki) i bardzo mu się tam podobało. Brasse mógł wyjść z obozu, mógł zostać z niego zwolniony – wystarczyło, żeby podpisał Volkslistę albo Reichslistę, ale tego zrobić nie chciał, czuł się Polakiem.

Książka, oprócz wielu zdjęć, zawiera wspomnienia z najrozmaitszych wydarzeń, w których brał udział lub których był świadkiem. Mimo że podzielone zostały na tematyczne rozdziały, sprawiają wrażenie nieco chaotycznych – coś jakby… obozowe migawki.

Na podstawie jego obozowych przeżyć powstał w 2005 roku dokumentalny film „Portrecista”.

Opinię o książce publikuję w różnych miejscach.