Życie Nikoli Tesli, wydawałoby się, to wymarzony materiał na napisanie ciekawej biografii i sukces wydawniczy. A jednak… Książka jest długa i dla mnie była potwornie nudna. Chropowaty język (ale może to wina tłumacza?) Mnóstwo nazwisk, faktów, miejsc. Za dużo. Wiele opisów urządzeń, których ja laik i głąb fizyczny, nie zrozumiałam i musiałam szukać w innych źródłach, by coś nieco pojąć. Brak ilustracji i rysunków poglądowych do wynalazków nie ułatwiał sprawy.

Autor nie podawał wielu ciekawych historii z życia wynalazcy, o których czytałam lub oglądałam w programach telewizyjnych dotyczących Tesli. Dla mnie to była raczej trudna i żmudna lektura. Zbyt wiele techniki, zbyt mało życia. Chociaż czasami dało się wyłuskać ciekawsze fragmenty i może ktoś po tę książkę sięgnie, by poczytać o dzieciństwie i młodości serbskiego wynalazcy - syna prawosławnego księdza (lojalnego poddanego monarchii austriackiej) lub o wątpliwościach dotyczących orientacji seksualnej Tesli, który nigdy się nie ożenił, ale nigdy też na stałe nie związał z nikim (także mężczyzną). W jednym z wywiadów mówił: „Dla artysty, tak; dla muzyka, tak; dla pisarza, tak; ale dla wynalazcy, nie. Pierwszych trzech musi czerpać inspirację z wpływu kobiety i kierować się miłością do ostatecznego osiągnięcia, jednak wynalazca ma tak napiętą naturę z tak wielką dozą dzikiej pasji, że oddając siebie ukochanej kobiecie, musiałby oddać jej wszystko, a tym samym zabrać wszystko wybranej przez siebie dziedzinie. Nie sądzę, by można było wskazać wiele wielkich wynalazków dokonanych przez ludzi żonatych. Wielka szkoda, bo czasem czujemy się tak bardzo samotni”[1].

Może to książka dla koneserów, ja się do nich nie zaliczam. Inne dostępne biografie tego wynalazcy wydają mi się bardziej ciekawe.

[1] W. Bernard Carlson, „Tesla. Geniusz na skraju szaleństwa”, przeł. Jan Szkudliński, Wydawnictwo Poznańskie, 2020, str. 284-285.