"Przysięga wierności" (1943), historia miłosna osadzona w Jafie na początku XX wieku, łączy, jak wiele utworów Agnona, wątki społeczne z psychologicznymi, a psychologiczne z fantasmagorią; nie wiadomo, gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna wewnętrzny świat bohatera i jego dręczących halucynacji i snów. Jest osobistym komentarzem pisarza do słów Koheleta: "Wszystko ma swoją porę, a każde przedsięwzięcie swój czas". Agnon przygląda się im z czułą ironią: jest czas działania i czas kontemplacji, czas studiów i czas kochania, czas spokoju i czas, gdy pęd życia upomni się o nas, zmuszając do porzucenia rutyny i pójścia za głosem serca.


"Morze było ciche i błękitne. Niskie fale unosiły się lekko i niespiesznie opadały, jakby nie mogły zmieszać się z wodą pod nimi. Poprzedniego dnia morze sięgało dalej, teraz cofnęło się, odsłaniając szeroką plażę. Prócz jednego rybaka nie było tam nikogo. Jakob oddałby wszystko, żeby się dowiedzieć, czym zająć Szoszanę. Ale czym można zająć śpiącą królewnę, która idzie obok i w ogóle nie zwraca na człowieka uwagi? Jakob przypomniał sobie czasy wspólnych zabaw w ogrodzie jej ojca, gdy karmiła złote rybki w sadzawce. Jednak w obecności morza i rybaka zanurzonego po pas w wodzie wstydził się przywoływać takie wspomnienia. Nagle Szoszana przystanęła i zapytała: - Pamiętasz, jak bawiliśmy się w naszym ogrodzie?"


Szmuel Josef Agnon urodzony w 1888 w Buczaczu, zmarły w 1970 w Jerozolimie, laureat literackiej Nagrody Nobla w 1966 roku, jeden z ojców założycieli literatury izraelskiej, mistrz Amosa Oza i Cruji Szalew.

W kilku powieściach oraz kilkuset nowelach i opowiadaniach opisywał świat żydowskiej Galicji i życie w Ziemi Izraela. Świadek, kronikarz i krytyczny obserwator epoki tworzenia się izraelskiej państwowości oraz gwałtownych przemian społecznych pierwszej połowy XX wieku. Jego pisarstwo, głęboko zakorzenione w tradycji, zmaga się z wyzwaniami świeckiej nowoczesności.


[Wydawnictwo Nisza, 2020]