Louis Maloin jest w Dieppe zwrotniczym na dworcu morskim – jest to dość specyficzne miejsce pracy, gdyż znajduje się w samym centrum miasta i dzięki temu jest doskonałym punktem obserwacyjnym: widać z niego zarówno statki wpływające do portu, jak również wszystkie witryny miasta. I właśnie z tego punktu obserwacyjnego Maloin widzi pewnej nocy, że ze statku, który przypłynął z angielskiego Newhaven, jeden z pasażerów, Teddy Baster, wyrzuca na brzeg walizkę, którą przejmuje Pitt Brown, stojący na brzegu mężczyzna; chwilę później dochodzi między nimi do bójki i Baster wpada do kanału razem z walizką. Maloin, korzystając z odpływu, wyławia walizkę i znajduje w niej ponad pół miliona franków; tymczasem Brown śledzi go, gdyż podejrzewa, że był świadkiem bójki i utonięcia. Wkrótce do Dieppe przybywa inspektor Molisson ze Scotland Yardu; prowadzi on śledztwo na zlecenie Harolda Mitchela, któremu Brown ukradł pieniądze ze sprzedaży teatru.

„Człowiek z Londynu” ma zaledwie 119 stron tekstu ale jest on gęsty i intensywny, choć trzeba przyznać, że dość prosty, mało zawiły i trochę aż za bardzo czarno-biały. Trzeba jednak przyznać, że intrygująca jest tu atmosfera, przypominająca film „Okno na podwórze” – bohater z wysokości swojej wieżyczki obserwuje życie miasta, widzi rozmawiających ludzi i domyśla się treści tych rozmów. Szkoda tylko, że tenże bohater jest nakreślony tak jednoznacznie: Simenon pokazuje go jako gbura traktującego obcesowo rodzinę, zdradzającego czasami żonę z kelnerką z pobliskiego Moulin Rouge i podkradającego wódkę kolegom z pracy; po przywłaszczeniu walizki Louis Maloin pokazany jest z kolei jako cyniczny, a jednocześnie sparaliżowany strachem prostak, chcący zaimponować całemu światu i traktujący wszystkich z wyższością. Ogólnie więc jest dość przeciętnie, przyznam, że nie zrobiła na mnie ta książka większego wrażenia i podejrzewam, że wkrótce uleci z mojej pamięci – ale przeczytać ją w jeden wieczór można i większej krzywdy nie zrobi.