Liane Moriarty jest prawdziwą mistrzynią. Pejzaże emocji, które odmalowuje w swoich książkach są niezwykle dopracowane, barwne i zapierające dech w piersiach. Bohaterowie zmagają się w uczuciami, które skłaniają ich do różnych działań, a przy tym są na wskroś ludzkie i rodzą pytania: "jak ja zachowałabym się w takiej sytuacji?". Nie ma w nich ani odrobiny przesady czy sztuczności. Możemy nie pochwalać jakiegoś postępowania, ale nie wątpimy, że mogło tak się zdarzyć. Gdyby Liane Moriarty była malarką, trzeba byłoby jej dzieła zaliczyć do realizmu, a przy tym uczucia i pobudki są odmalowane tak subtelnie i bez ostrych krawędzi oceny, że chyba byłaby też impresjonistką, a emocje, które jej dzieła wywołują, dawałyby jej też mandat ekspresjonistki. Dobrze, że autorka maluje słowem, bo po prostu mogę uznać, że jest wspaniała. I wszystkie jej książki zachwycają ogromnym spektrum emocji, a przy tym trzymają w napięciu i kryją w sobie zagadkę.

Nie inaczej jest z powieścią wznowioną właśnie przez wydawnictwo Znak. W „Sekrecie mojego męża” aż roi się od tajemnic, które niosą za sobą emocje. Cecilia, wzorowa pani domu, znajduje list lata temu napisany przez jej męża „na wypadek śmierci”. Czy odważy się go przeczytać? Co w nim znajdzie? Jak to zmieni jej życie? Jak inny wyznany sekret wpłynie na życie Tess i jej rodziny? Czy Janie Crowley pozna tajemnicę swojej zmarłej córki?

Dowiecie się z książki. Gwarantuję, że nie będziecie się mogli od niej oderwać, a potem jeszcze długo będziecie o niej myśleć. Wspaniała powieść, która nie tylko zapewnia rozrywkę na znakomitym poziomie, ale pozostawia zmusza nas do myślenia i refleksji. Ostrzegam, że miętosi wewnętrznie!

Obecne wydanie jest cudowne do czytania – świetne tłumaczenie Anny Kłosiewicz, znakomita czcionka, kolor kartek i światło na stronie zapewniają nam komfort lektury.