Wprawdzie okładka z elementami drutu kolczastego, stosowanego w obozach i łagrach jako ogrodzenia, nie zapowiadała lekkiej lektury, lecz raczej powieść o tematyce, która będzie może obciążać psychikę, jednak ciekawość przeważyła, tym bardziej, że zupełnie nieznany mi autor zaintrygował mnie swą niezwykle bogatą biografią i tym co wyczytałam w notce go prezentującej, a mianowicie, że "ceni sobie wędrówki w czasie i przestrzeni"[1], a "do przeszłości dociera poprzez pisanie książek"[2]. Muszę przyznać, że to przyciągająca rekomendacja. A po przeczytaniu "Wplątanych " mogę śmiało napisać, że czas im poświęcony nie był stracony, gdyż lektura tej książki, którą określiłabym jako historyczno-przygodową dostarczyła mi dodatkowej, bardzo realistycznie i interesująco zaprezentowanej, opartej na faktach z udziałem autentycznych postaci, wiedzy historycznej, a brawurowo i z ogromnym polotem opowiedziana historia dwu przyjaciół z wojną polsko-bolszewicką w tle sprawiła, że czytałam książkę z niesłabnącym zainteresowaniem od początku do końca.

Polak Wolski i Rosjanin Fiodor Dobrynowicz, byli absolwenci piotrogrodzkiej szkoły oficerskiej, spotykają się niespodziewanie w łagrze koło Krasnojarska, na dalekiej, bezkresnej Syberii. Fiodor trafił tu jako oficer białogwardzista, a Wolski jako rotmistrz polskiej Dywizji Syberyjskiej, wspomagającej aliantów w walce po stronie Białej Gwardii. Obaj znaleźli się w poważnych tarapatach, w obliczu grożącej im śmierci. Wyzwoleniem miał być opracowywany plan ucieczki, ale niestety, Fiodor zostaje zabrany przez oprawców z Czeka; Wolski, przekonany, że los przyjaciela jest przesądzony, musi teraz zdać się wyłącznie na siebie. I gdy tylko trafia się okazja, gdy znajdzie się poza obozem, podejmuje to ryzyko razem z poznanym tam majorem Dziewulskim. Ucieczka się udaje, a Wolski, chcąc wywiązać się z obietnicy danej Fiodorowi, zabiera w podróż do Polski, gdzie chce dołączyć do swojej Dywizji, jego żonę, Ninę. W drodze, która wiedzie przez Mandżurię a później długie tygodnie statkiem "Jarosław" aż do Gdańska, Wolski, święcie przekonany o śmierci Fiodora (w czym go utwierdził Dziewulski), nawiązuje romans z Niną i zakochuje się w niej. Po dotarciu do Warszawy dołącza do Dywizji i bierze udział w walkach. Z Fiodorem - który jednak nie został zabity przez czekistów i podążał również w stronę Warszawy jako dowódca czerwonoarmistów - Wolski spotyka się po wojnie, w obozie dla jeńców, gdzie przebywa Fiodor. Obaj psychicznie poobijani - gdyż Wolski nie może się pozbierać po dramacie Niny, a Fiodor po sprawie z Maszą, z którą połączył go tragicznie zakończony gorący romans - nie potrafią się już porozumieć.
To tyle w skrócie, by nie zdradzać zbyt wiele, o fabule książki, której główną osią są przeplatające się wątki z udziałem Wolskiego i Fiodora, a tło w dużej mierze stanowią epicko przedstawione przez Arkadiusza Rączkę działania wojenne - w trakcie wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku - na terenach byłego Kraju Rad i Polski.

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Wymieniane w książce rodzaje tortur stosowanych przez czekistów na przesłuchaniach w czerezwyczajkach wpływały porażająco na moje emocje w trakcie czytania. Nad czymś tak niewyobrażalnym trudno przejść obojętnie.

"Wplątani" to powieść posiadająca wiele walorów, ale chyba najważniejszym jest w niej realizm historyczny, w którym poruszają się fikcyjni bohaterowie. Poza tym szybko tocząca się akcja, żywy i soczysty język, który akurat w tej książce nie razi, gdyż mamy tu do czynienia ze specyficznymi środowiskami i oczywiście niebanalni, tacy z krwi i kości bohaterowie, posiadający bogate, wyraziste osobowości. A to wszystko sprawiło, że książka mnie nie nudziła i czytałam ją z dużym zainteresowaniem. Tym bardziej, że ostatnio coraz bardziej pociąga mnie historia XX wieku.

Polecam tę pozycję szczególnie interesującym się historią.

[1] Arkadiusz Rączka, "Wplątani", wyd.Novae Res, 2020, z okładki.
[2] Tamże.

Opinia pochodzi z mojego bloga.