1. /24/Jaśnie Panicz (Siedlecka Joanna) /5/
W sierpniu 1939 roku, trzydziestopięcioletni Witold Gombrowicz wziął udział w dziewiczym rejsie transatlantyku Chrobry z Polski do Ameryki Południowej. Do kraju już nigdy nie powrócił. Mniej więcej po czterdziestu latach Joanna Siedlecka postanowiła napisać o nim książkę, a utkała ją ze wspomnień ludzi, którzy niegdyś znali pisarza: służących z domów rodziców i rodziny, towarzyszy dziecięcych zabaw, bliższych i dalszych krewnych, znajomych dorosłego już Gombra - literata. Autorka cytuje też fragmenty dzienników i sporą ilość jego bogatej korespondencji. Wielka szkoda, że finanse nie pozwoliły jej na więcej podróży zagranicznych i rozmowy z ludźmi, z którymi stykał się na emigracji, bo to przeszłość najmniej odległa, a wspomnienia najbardziej żywe. Poza tym, zwłaszcza znajomi argentyńscy, mogliby rzucić nieco inne światło na okres znany głównie z pamiętników. Niemniej jednak, powstała biografia niezwykle ciekawa i aż gęsta od treści, choć czytałam ją dość powoli, bo chwilami nużyła nagromadzeniem faktów.
Trudno oceniać wartość kilkudziesięcioletnich wspomnień, ale wyłania się z nich postać pełna nawarstwiających się od dzieciństwa kompleksów. Człowieka, który niemal nigdy nie zdejmował maski i atakował, by nie być przegranym. Znajomi dorosłego Gombrowicza z jednej strony zachwycali się nim i z entuzjazmem opowiadali o godzinach spędzanych razem przy kawiarnianych stolikach, o teatrum, jakie wokół siebie tworzył, a z drugiej, jakby mimochodem, ukazywali pyszałka, zazdrośnika i złośliwca. Czasami wydawało się, ze bał się ludzi, więc wolał nimi gardzić, lubił się za to pławić w blasku ich podziwu. Słabo znam jego twórczość, ale mam wrażenie, że niejednokrotnie wyśmiewał w niej to, czym sam był.
Nieco inna, bardziej sympatyczna postać wyłania się z lektury listów do rodziny - przez lata wspierał finansowo najbliższych, choć sam żył bardzo skromnie. Interesował się wszystkim, co dotyczyło krewnych, łaknął wieści z Polski, do której nigdy nie zdecydował się wrócić.

2. /25/Pani Wyrocznia (Atwood Margaret) /4/
Bohaterka przez całe dzieciństwo i wczesną młodość walczy o swoją niezależność. Gdy w końcu może już sama o sobie stanowić, to zaczyna miotać się pomiędzy ludźmi, do których usiłuje się dopasować wbrew sobie. Dodatkowo, będąc autorką jednego 'poważnego' bestsellera, starannie ukrywa swoje najpoważniejsze źródło dochodu - niezwykle popularne powieści gotyckie, które pisuje pod pseudonimem.
Sprzeczności, dziwactwa, chaos, choć czyta się dość gładko.

3. /26/ Koleżanki (Ożogowska Hanna) /3/
Straszliwie moralizatorska ramotka pełna namolnych pouczeń znaleziona podczas porządkowania opuszczonego domu. Malutka książeczka, na którą składa się 9 krótkich opowiadań, a każde z dobitnie zaznaczonym morałem. Nawet Falski ("Cela je jajko. Ale jak ta Cela je!") nie był chyba tak dosłowny w swoim elementarzu. Jedyną zaletą jest tło społeczne, choć przypuszczam, że dla młodszych pokoleń jest może ono być tak samo obce i jak literatura romantyzmu.

4. /27/ Najjaśniejsza gwiazda na niebie (Keyes Marian) /4/
To książka dość podstępna, bo jej treść uderza najbardziej już po przełożeniu ostatniej strony. Zaskakująca, bo końcówka zdecydowanie lepsza od początku - przeczytałam dopiero za drugim podejściem.
Rzecz się dzieje w pewnym domu w dużym mieście. Dom ma cztery kondygnacje, na każdej kondygnacji jedno mieszkanie, a w każdym z nich mieszkańcy i ich problemy. Jak można się domyślić, w końcu wszystko (i ludzie i ich zmory) się w końcu splata, a na całość ma oko tajemniczy i zaskakujący narrator, którego prawdziwej natury nie domyślamy się niemal do końca.
Napisana dość lekkim tonem powieść, pozostawia czytelnika pokrzepionego złudną myślą, że może wszystko będzie dobrze. Zastosowanie ironii i poczucia humoru oraz spora dawka ciepła i sympatii do bohaterów sprawiają, że książka może wydawać się błaha, dotyka jednak dramatów, będących treścią niejednego życia.