Przedzieranie się przez tak szkaradną ciżbę wykracza - jak się okazuje - poza mechaniczne możliwości mych słabych już porciąt, gdyż podczas mijania pewnej co bardziej opasłej przekupki słyszę jakiś wysoce podejrzany trzask, podobny do suchego trzasku uderzającego gdzieś blisko pioruna.

I rzeczywiście, niech to piorun strzeli! To, psiakrew, szewek, niecnota, w lewej nogawce rozpruł się od góry do dołu, na całej swej okazałej długości!

Tak, rozpruł się doszczętnie i nagie ciało może ukazać się w każdej chwili na ulicach Limy! A tu - jak na złość - nie widać nigdzie ni agrafek, nie igieł, ni nici i trzeba przebijać się przez całe centrum stolicy, pod prąd bogobojnych señorit, które wysypują się - nie wiedząc, co je czeka - całymi setkami z niezliczonych kościołów pobożnego miasta.

Zaciskając kolana i poruszając się z trudem drobnymi kroczkami, nie budzę jednak zgorszenia. Jak wynika z wręczanej mi drobnej jałmużny, budzę raczej litość, że niby taki młody jeszcze, a już go rąbnął paraliż.

---
* Tadeusz Perkitny, "Okrążmy świat raz jeszcze: Oko w oko z przygodą: Część II", wyd. Zysk i S-ka, 2009, s. 16.