„Biały ptak” to zbiór jedenastu opowiadań, których tematem jest dzieciństwo Kornela Filipowicza; są one ułożone tak, że całość wygląda jak powieść. Autor zaczyna opowieść historią z 1919 roku o wycofaniu się wojsk ukraińskich z Tarnopola, swojego rodzinnego miasta; następnie opisuje tułaczkę po wyjeździe z Ukrainy, powrót ojca z wojny i życie codzienne w barakowozach, a w końcu osiedlenie się w Cieszynie, swoje dojrzewanie, przeżycia i zawód miłosny. A wszystko jest przedstawione w typowym dla Filipowicza stylu: spokojnie i bez nadmiernych emocji; po prostu mamy pokazaną rzeczywistość widzianą oczami dziecka, które nie zawsze wszystko rozumie, ale obserwuje, pamięta i analizuje.

Filipowicz po prostu opowiada; te historie nie mają jakiejś błyskotliwej puenty ani jakiegoś mądrego morału, są zwyczajnymi, trochę gawędziarskimi opowiastkami. Trzeba jednak mieć wielki talent, by z takiego, wydawałoby się, pisania o niczym uczynić sztukę; pod takim właśnie pisaniem kryją się prawdy o życiu, przemijaniu czy spełnieniu marzeń. Wydarzenia z życia autora, które dla niego były tylko ciekawymi wydarzeniami, są istotne dla całej Polski – czy są to nowe polskie pieniądze, czy zabójstwo Gabriela Narutowicza – lub jedynie dla niego samego – przede wszystkim przeprowadzka do Cieszyna, ale też pistolet schowany w szufladzie ojca.

I wszystko jest takie nienachalne, refleksyjne, nostalgiczne, spokojne i otoczone piękną naturą: wiotki motyl, kolorowy zimorodek, płynąca traszka... przyjemnie się to czyta, choć, mówiąc szczerze, na dłużej nie zapada w pamięć – chodzi jednak o to, że mamy do czynienia z literaturą czytaną dla samej przyjemności czytania. Powiem wprost: te opowiadania raczej nie zaliczają się do klasycznej prozy Kornela Filipowicza, ale mają swój urok i przyjemnie się je czyta.