Teresa Battaglia, sześćdziesięcioletnia pani komisarz, zmaga się z nieuleczalną chorobą Alzheimera. Stara się walczyć z nią na swój sposób. Mimo swego stanu zdrowia wciąż jest cenioną policjantką i wraz ze swoim zespołem robi wszystko, by odnaleźć mordercę.

Massimo Marini współpracuje z panią komisarz; jest świetnym policjantem, jednak w jego życiu pozostał ślad po ojcu, który bił zarówno jego, jak i matkę. Przeszłość młodego policjanta odcisnęła na nim takie piętno, że gdy dowiaduje się, że zostanie tatą, boi się, że będzie taki jak jego ojciec.

Jakoś nie wciągnęła mnie ta książka. Może dlatego, że kobieta z obrazu została zamordowana 70 lat temu i nie czułam takiej presji, by znaleźć mordercę? Może.
Fakt: później akcja nabiera trochę tempa, jednak, jak dla mnie, za dużo było historii o Dolinie Resia. Wiem, że musieliśmy poznać ich kulturę i zwyczaje, aczkolwiek coś powodowało, iż nie potrafiłam porządnie zaczytać się w tej książce. Może i to, że nie czytałam pierwszego tomu cyklu „Teresa Battaglia”.

Ogólnie jednak historia jest ciekawa i domyślam się, że wielu z was przypadnie do gustu.
Bardzo podobała mi się relacja miedzy panią komisarz a Marinim. Niby surowa szefowa, a jednak ciepła niczym matka. Świetny duet, naprawdę.
Rewelacyjne były również fragmenty notatek z dziennika pani komisarz. Pokazują, z jaką straszną chorobą musi się zmagać. Zapisując w dzienniku wszystkie najważniejsze rzeczy, w razie konieczności ma możliwość wrócić do tego, co robiła. Przerażające jest życie z myślą, że nie wiadomo kiedy można zapomnieć, co się robiło.

Koniec końców uważam książkę za bardzo dobrą i może w przyszłości sięgnę po pierwszy tom tej serii.

[Recenzja w pierwszej kolejności pojawiła się na moim blogu, stronach internetowych księgarń oraz portalach o tematyce książkowej]