„Młodzi zmieniają świat” - jaki piękny pomysł na tytuł książki! Choć już niekoniecznie chciałabym, aby świat był urządzony tylko wg pomysłów młodych. Ageizm, jak i adultyzm, jest mi zdecydowanie obcy, marzy mi się, by historię tworzyli wszyscy ludzie.
Ale wracając do podtytułu książki, „30 historii o tym, jak młodzi zmieniają świat”: jest piękny, ale nieprawdziwy. I nie chodzi tu o to, że opowieści jest tak naprawdę 31. Po prostu nie uważam, że bycie uzdolnionym rolkarzem, tenisistą, pływaczką, perkusistą, zwycięzcą licealnej debaty oksfordzkiej czy konkursów matematycznych zmienia świat. Chyba że chodzi o mikroświat danej osoby - wtedy tak! Zdecydowanie bardziej adekwatnym podtytułem byłoby „jak młodzi realizują swoje pasje”. Bo nie można odmówić opisanym tu ludziom zaangażowania, chęci, pomysłowości często pracowitości i talentu. Kilka historii poruszyło mnie, zwłaszcza młodzi naukowcy: Julia Kosińska, Kalina Wiśniewska i Mateusz Malikowski, którzy poszukują sposobu, jak usunąć resztki leków, które dostają się do rzek; albo Kamil Kośnik, Kuba Twardowski i Kacper Orłowski, konstruujący opaskę budzącą zasypiających kierowców i maszynistów; a także Piotr Lazarek, który zbudował prototyp maszyny do badania gleby. Ciekawy i inspirujący był też dla mnie projekt „Ruch Latających Plecaczków” stworzony przez Kirę Sukhoboichenko, skłaniający młodych ludzi do zainteresowania się, jak wygląda życie codzienne dzieci w innych zakątkach świata.

Natomiast sposób pisania Justyny Sucheckiej, dziennikarki Gazety Wyborczej i telewizji TVN24, o młodzieżowych pasjach podobał mi się umiarkowanie: zbyt uproszczony, ugładzony, skupiający się na samych sukcesach, wolałabym mniej historii, a dogłębnie zanalizowanych i opisanych. Jednak zdaję sobie sprawę, że żyję już prawie pół wieku i nie jestem typowym „targetem czytelniczym” tego typu publikacji, a książka skierowana jest raczej do tych urodzonych w XXI wieku. Mnie skłoniła do socjologicznych refleksji o tym jak ważny jest kapitał finansowy i/lub społeczny i jak niezwykle istotna jest rola rodziny, czasami nauczycieli, w budowaniu karier dzieci. Choćby historia Igora Faleckiego, któremu jako czterolatkowi rodzice kupili prawdziwą perkusję, nagrali filmik, jak gra i wrzucili do internetu; czy dziesięcioletniej Mai Mulak tak zainteresowanej losem orangutanów, że aż poleciała na Borneo; albo Oskara Makowskiego, który ma hodowlę siedemdziesięciu jaszczurek, w tym kameleony, agamy brodate i gekony lamparcie... Innym przykładem, już nie tak bezpośrednio związanym z pieniędzmi rodziców, jest Tymon Radzik, syn prawników, który jako nastolatek postanowił pozwać przewoźnika, bo autobus do szkoły spóźnił się 20 minut… czy autystyczny, obecnie czternastoletni, Janek Gawroński walczący o poprawę życia osób niepełnosprawnych poprzez listy do urzędników i publiczne wykłady. Może się mylę, ale wydaje mi się, że bez pieniędzy rodziców lub/i ich kontaktów, o tych młodych ludziach nie byłoby na razie głośno. Podobne przemyślenia o rodzicielskim wkładzie mam też przy książkach, które pisze Nela – mała podróżniczka.
Oczywiście wśród tych kilkudziesięciu historii są też przeczące temu, że przebić się mogą tylko ludzie z wielkich miast i z bogatymi rodzicami, którzy zadbają o edukację i odpowiednie wypromowanie swoich pociech.

Zawsze po takich lekturach nurtuje mnie myśl: a co ja mogę zrobić, by dzieciakom, którym się nie poszczęściło z miejscem urodzenia, pomóc rozwijać swoje talenty i pasje. Zachęcam, by rozejrzeć się po swojej okolicy, czy są fundacje, stowarzyszenia, które zajmują się młodzieżą ze środowisk tzw. wykluczonych i w miarę możliwości je wspomóc. Warto! Może tam też kryją się sportowe, artystyczne lub naukowe diamenty, tylko na razie nie błyszczą, bo są przysypane warstwą kurzu i trudem codziennego życia.