Lubię pisanie Salmana Rushdiego. Lubię tę narrację oszalałej z pośpiechu kukułki, która jakby starała się wykukać wszystko, co ma do powiedzenie tak szybko, by nikt jej nie zdołał przerwać. A wyśpiewuje na jednym wydechu o ludzkich śmiesznostkach i poważnych problemach współczesnego świata. Z jednej strony człowiek pokonał wiele gnębiących go problemów i teoretycznie obecny świat wydaje się być lepszy. Skąd więc coraz większa popularność środków psychotropowych bądź ucieczek w wirtualną rzeczywistość? Świat się skurczył, mieszają się rasy i kultury, ale nie tylko nie pokonaliśmy dawnych demonów rasizmu, seksizmu i wielu innych –izmów ale zaczynają nas gnębić skutki rozerwania więzi rodzinnych i problemy z własną tożsamością.

Po lekturze książki Rushdiego „Joseph Anton. Autobiografia” zaczęłam się zastanawiać ile kwestii poruszanych w jego powieściach jest opisanych z premedytacją a ile znalazło się tam bezwiednie, bo tak dyktował pisarzowi jego zmysł obserwacji i głęboka wrażliwość. Nie zamierzam zarzucać Rushdiemu, że pisze, co mu ślina na język przyniesie, ale zastanawiam się na ile, w momencie pisania, świadom jest negatywnych (dla niego) skutków myśli i odczuć, które przelewa na papier. Niemal każda z jego powieści zatrzęsła różnymi posadami świata – nie tylko „Szatańskie wersety”, lecz także „Dzieci północy” czy „Wstyd”. W „Quichotte” też mocnych akcentów nie brakuje – ludzie w obrożach, rasistowski i seksistowski prezydent USA… Ciekawe, czy ponownie ruszy na niego nagonka nienawiści. Z drugiej strony zastanawia mnie jak to jest, że jego tragiczno-komiczne dzieła potrafią tak mocno wzburzyć społeczności skoro inni ważą się na jawną i bezpośrednią krytykę i nikt im z tych powodów żadnych wstrętów nie czyni. Ot, tajemnica kukułki. Albo świerszcza Pa(r)lante...

"Serial wpadł w konflikt z prezydentem. W reakcji na prawdziwe wydarzenia do serialu wprowadzono całkowicie fikcyjną postać szefa państwa, który miał obsesję na punkcie kablowych kanałów informacyjnych, wdzięczył się do białych rasistów i grał w golfa z poprzednikiem Salmy C, rzucając chamskie seksistowskie teksty”.

„Można twierdzić, że historie nie powinny się w ten sposób rozpraszać…(…) a jednak tyle dzisiejszych historii ma i mieć musi taką właśnie mnogą, rozproszoną naturę, bo w życiu ludzi i stosunkach międzyludzkich doszło do pewnego rodzaju rozszczepienia – rodziny się podzieliły, miliony spośród nas czy to z konieczności, czy to z wyboru rozjechały się po wszystkich czterech węgłach Ziemi (…). Tego typu pęknięte rodziny mogą być naszą najlepszą soczewką, by przez nią oglądać ów spękany świat".

„Bo my, migranci, jesteśmy jak zarodniki unoszące się w powietrzu, i spójrzcie, wiatr niesie nas, gdzie chce, aż mościmy się w obcej ziemi, gdzie bardzo często – jak na przykład obecnie w tej Anglii z jej absurdalną nostalgią za wydumanym złotym wiekiem, kiedy to wszystkie zwyczaje były anglosaskie, a skóra wszystkich Anglików była biała – daje się nam do zrozumienia, że nie jesteśmy mile widziani, bez względu na to, jakie piękne są owoce zwisające z gałęzi w sadach, które z nas wyrosły”.

„Nasze korzenie są w nas samych i w relacjach między nami. Przechowujemy swoją tożsamość w naszych ciałach i umysłach. Dzięki temu możemy iść do przodu, możemy ruszać w drogę i podbijać świat”.

- - -
* Wszystkie cytaty (e-book) Quichotte (Rushdie Salman), przeł. Jerzy Kozłowski, REBIS, 2019.

Recenzja na blogu: https://okres-ochronny-na-czarownice.blogspot.com