W listopadowy wieczór komisarz Maigret zostaje wezwany na Place des Vosges; tam w jednej z kamienic został zamordowany Raymond Couchet, właściciel laboratorium wyrabiającego szczepionki. Denat opiera się o sejf, w którym brakuje 360 tysięcy franków – jest więc możliwe, że inna osoba go okradła, a inna zastrzeliła. Maigret odkrywa, że z mieszkania Juliette Martin, pierwszej żony Coucheta, widać jego biuro; odkrywa też, że w podrzędnym hoteliku mieszka i narkotyzuje się Roger Couchet, syn Raymonda z małżeństwa z Juliette. Znaleziony testament wskazuje dość przewrotną wolę denata: jego kilkumilionowy majątek ma zostać podzielony równo na trzy części – dla pierwszej żony, dla drugiej żony i dla kochanki, tancerki Niny Moinard. Kluczem do rozwiązania śledztwa okazuje się stwierdzenie mieszkającej w kamienicy wariatki, że w dniu morderstwa małżeństwo Martinów kłóciło się o pieniądze.

To jest jeden z pierwszych „Maigretów”, napisany został w 1931, a wydany w 1932 roku. Widać w nim jeszcze pewną surowość, ale widać też, że komisarz znalazł właściwą dla siebie niszę – prowadzenie śledztw nie na głównych ulicach ani przy pełnym świetle; jego specjalnością stają się sprawy takie, jak ta, gdzie „po uszy zanurzył się w tych brudach codzienności, bardziej obrzydliwych niż sama tragedia”*. Maigret z sympatią podchodzi do postaci małych, biednych i doświadczonych przez życie, ale mających pewne zasady – tancerka Nina żyje z dnia na dzień i mieszka w obskurnym hoteliku, ale wiemy, że zrobi wszystko, by oddać komisarzowi pożyczone sto franków; wiemy też, że Juliette Martin też zrobi wszystko, aby żyć na pewnym poziomie i nie cofnie się przed niczym. Interesujące jest też to, że komisarz niemalże cały czas spędza w terenie i prowadzi śledztwo samodzielnie; ciekawi mogą też zajrzeć na Google Maps, by obejrzeć sobie miejsce akcji – piękny plac otoczony w całości efektownymi arkadami, gdzie mieszkał sam autor od 1924 do 1929 roku.
Ogólnie rzecz biorąc, można więc tego „Maigreta” przeczytać bez poczucia zmarnowanego czasu ale bardziej jest to chyba ciekawostka z wczesnego okresu twórczości Simenona.

*Georges Simenon, „Chińskie cienie”, tłum. Tadeusz Szafar, wydawnictwo 4 & F, 1990, str. 124.