Dziewięcioletnia monachijka Scarlett Peters znika podczas powrotu ze szkoły do domu. Po roku śledztwa szef Komisji Specjalnej nadkomisarz Polonius Fischer zostaje usunięty ze stanowiska na wniosek ministra spraw wewnętrznych; następca Fischera już po kilku dniach doprowadza do mocno naciąganego skazania umysłowo upośledzonego Jonathana Krumbholza, który wcześniej znany był z napastowania dzieci. Po sześciu latach nadkomisarz otrzymuje list, w którym szkolny kolega zaginionej dziewczynki twierdzi, że przed kilkoma dniami widział ją na jednym z placów Monachium i uważa, że tylko Fischer może ją znaleźć. Nadkomisarz, który nigdy nie wierzył w winę Krumbholza, jest sceptyczny, ale rozmowa z matką dziewczynki i jej partnerem oraz fakt, że matka wykupiła na pobliskim cmentarzu grób dla córki wywołuje w nim taki niesmak, że mimo sceptycyzmu kolegów i przełożonych postanawia podjąć prywatne dochodzenie.

Mam duży problem z tą książką – nie potrafię jednoznacznie określić, czy warto ją polecać innym czytelnikom. Mamy intrygującą historię, mamy niepokojący nastrój, mamy niecodziennego policjanta – a jednocześnie wszystko sprawia wrażenie przerostu formy nad treścią. Weźmy nadkomisarza Fischera, główną postać tej książki: to były benedyktyn ojciec Tabor, który spędził dziewięć lat w klasztorze i z czasów zakonnych przeniósł na komisariat zwyczaj głośnego czytania Biblii albo cytowania z pamięci psalmów, przez co jego grupa nazywana jest dwunastoma apostołami – pomysł ciekawy, ale wydaje mi się mało realistyczny. Weźmy fabułę: jest intrygująca do momentu rozstrzygnięcia, które jest mocno rozczarowujące – swoją drogą, trudno mi znaleźć jakiś kulminacyjny punkt tego rozstrzygnięcia, po prostu sprawa rozwiązuje się sama, a wręcz można się zastanawiać czy ona na pewno jest wyjaśniona; chwilami myślałem, czy forma i klimat powieści nie są ważniejsze od samej akcji. Naprawdę w tej książce podoba mi się jej posępny, przygnębiający nastrój, frapująco, mało przewodnikowo pokazane Monachium, gęste, nieprzegadane dialogi i cała galeria postaci drugoplanowych, co prawda mało znaczących dla samej akcji ale świetnie pokazujących środowisko, w którym obraca się Polonius Fischer. Podoba mi się też zapadający w pamięć tytuł; uważam jednak, że okładka jest fatalna – tandetna, wzorująca się na pulpowych historyjkach ukazujących się w latach 20. i przez to nie pasująca do współczesnej treści. Generalnie jest to pozycja dobra, na pewno jest to jakieś nowe doświadczenie, ale sądzę, że nie każdemu może przypaść do gustu.