Ta historia mnie oczarowała. Pokazała, jak wielu rzeczy nie dostrzegamy, bagatelizujemy, dopóki w naszym życiu nie wydarzy się coś naprawdę złego, co nie zawsze od razu da nam siłę do działania, do zmian.

Wydaje się, że moc do walki o życie dziecka powinna przyjść sama. Powinna. A co, jeśli uważamy się za okropnego rodzica? A co, jeśli jesteśmy złą matką? Wtedy, by znaleźć tę siłę, potrzebujemy naprawdę porządnego kopniaka w tyłek.

Książka jest naprawdę fenomenalna. Porusza temat bardzo ważny, bo temat życia. Życia w śpiączce farmakologicznej, jak i tego poza nią. Pokazuje, jak bardzo ważny jest czas, który nam ucieka między palcami. Bo ile to jest miesiąc? Wydawać by się mogło, że to szmat czasu. A w obliczu tego, czy organizm ludzki odzyska funkcje życiowe, to raptem 30 dni. Tylko 30 dni, w ciągu których zdarzyć się może wszystko.

Bardzo poruszające jest to, ile matka potrafi znieść, by zawalczyć o syna. Szalony pomysł spełnienia marzeń spisanych w zeszycie wspaniałości jest nie lada wyzwaniem. Już sam udział w maratonie i w obozie piłkarskim porządnie daje w kość, a te wcale do tych najstraszniejszych nie należały. Jak myślicie, jakie marzenia może mieć dwunastolatek?

Książkę czytało się bardzo szybko mimo znikomej ilość dialogów, co zazwyczaj wpływa na to, że wolniej przewraca się kartki. Tu jednak te dialogi nie były wcale potrzebne. Już od pierwszych stron jesteśmy wciągnięci w głąb historii tak, że trudno się oderwać.

Bardzo ciekawym zabiegiem było pokazanie tez tego, co odczuwa Louis ( chłopiec po wypadku).

Co do zakończenia, tu autor manipulował mną jak marionetką. Raz wierzyłam ze wszystko dobrze się skończy, by za chwilę wstrzymać oddech, bo happy end staje pod wielkim znakiem zapytania.

Serdeczne gratulacje dla autora, że napisał tak fenomenalny debiut. A Was gorąco zachęcam do zapoznania się z tą przepiękną historią o walce o życie.

[Recenzja w pierwszej kolejności pojawiła się na moim blogu, stronach internetowych księgarń, oraz na portalach o tematyce książkowej]