Oceniam tę książkę bardzo wysoko w kategorii biografie. Autorka napisała ją pięknym językiem, prawie narracyjnie. Przechodzi płynnie od scenek z życia Iwaszkiewicza do zwiedzania i poznawania Stawiska przez nią, autorkę reportażu. Niejako pokazuje, jak wyglądał proces odtwarzania biografii artysty i próba jego zrozumienia. A to nie jest łatwe, gdyż Iwaszkiewicz był człowiekiem sprzeczności chyba na każdym poziomie życia. Autorka uczyniła rzecz niezwykłą, bo udało jej się z taktem i wnikliwością przejść przez te sprzeczności, a jednocześnie oddać Iwaszkiewicza takiego jakim był, czyli wrażliwego, oddanego rodzinie męża, ale i namiętnego poszukiwacza kochanków, artystę, polityka dwóch systemów i dyplomatę, pedanta i bałaganiarza, zięcia przemysłowca, a jednocześnie człowieka, który musiał się liczyć z każdym groszem, i tak dalej.

Przyznam szczerze, że o ile twórczość prozatorską i poetycką Iwaszkiewicza cenię i uważam, że jest on jedną z najwybitniejszych polskich pisarzy, to jako człowieka nie byłam w stanie go zrozumieć. Czytając wcześniej biografię "Inne życie" Romaniuka nie byłam tego aż tak świadoma, jak czytając "Rzeczy". Najbardziej niezrozumiałe są dla mnie te sprzeczności, o których już napisałam, tak w życiu osobistym, jak i publicznym. Ale nie zmniejszyły mojej sympatii do niego, a na pewno sprawiały, że był tak ciekawym artystą, gdyż wszystkie swoje lęki, obawy, pragnienia, zachwyty i przeżycia artystyczne przelewał na twórczość. Przyszło mu żyć w ciekawych czasach, co jest przekleństwem, jednak jemu jakoś się udało jakoś funkcjonować w kolejnych systemach, a jednocześnie być sobą. W miłości podobnie: udało mu się być mężczyzną, który miał kilka romansów, ale i dobrym mężem. Miał tyle miłości "na boku", a jednocześnie przeżył tak długie i pełne zrozumienia małżeństwo. I tak można wyliczać długo.

W sumie to autorka zbudowała rozdziały właśnie z analizy tych sprzeczności, a uczyniła to nietabloidowo, bez taniej sensacji. Bardzo zajmująco, z wyczuciem i literacką swadą. To bardzo ciekawa biografia, godna polecenia. Nawet, jeśli ktoś nie jest fanem tego pisarza i poety, to może poczytać o nietuzinkowym człowieku. Chyba mało takich w naszej literaturze. My lubimy klasyfikować ludzi, a szczególnie artystów, a jego się nie da wsadzić w ramki, bo wymyka się stereotypom. A jednocześnie tak bardzo pozostaje spójny z tym, co tworzył. Pisał "z serca" i "duszy". I dlatego jego twórczość jest ponadczasowa i zasługuje na Nobla, którego nie dostał.