Główna bohaterka (bynajmniej nie tytułowa, nie znamy nawet jej imienia) nie należy do wyższych sfer, nie zachowuje się swobodnie w towarzystwie, nie potrafi być kobietą światową i pewną siebie. Paraliżuje ją nieśmialość i przekonanie o własnej niższości. Kiedy wychodzi za przystojnego, bogatego Maxima de Wintera, na początku nie może uwierzyć w swoje szczęście. Jednak życie małżeńskie nie jest takie, o jakim marzyła dziewczyna - Maxim miał kiedyś żonę, piękną Rebekę. Była po prostu idealna, uwielbiana przez wszystkich. Po tragicznej śmierci, cały czas jest panią domu - na stół wędrują jej ulubione potrawy, w pokojach stoją kwiaty, które lubiła. Druga żona Maxima nie wierzy, że mogłaby doścignąć Rebekę, dlatego nic nie zmienia. Pozwala sobą rządzić, odsuwa się od męża, bo jest przekonana, że nigdy nie będzie jej kochał tak jak kochał Rebekę.

To opowieść o tym, że czasami prawda jest niespodziewana i że niektórzy wolą do końca żyć w kłamstwie, oszukiwać samych siebie.

Książka jest nostalgiczna, ale po rozwinięciu się akcji nie można się od niej oderwać. Polecam wszystkim cierpliwym czytelnikom.