To chyba najlepsza książka Lema. Doskonałe studium charakterów ludzkich. Pokazuje całą grozę sytuacji, w jakiej znaleźli się pracownicy zakładu dla umysłowo chorych w obliczu wojny. Od dawna wiedzieli, że hitlerowcy nie leczą, ale "usuwają" ze społeczeństwa osoby upośledzone. Chorzy po wkroczeniu na teren szpitala nazistów nie mają żadnych szans na przeżycie.

Straszne jest przesłanie tej powieści - ludzie zdrowi psychicznie potrafią być większym zagrożeniem dla innych niż wariaci. Szczególnie obrzydliwa wydaje się nie konformistyczna postawa niektórych pracowników szpitala wobec Niemców, ale jęczący, płaczący i żałosny pacjent - leczący się tam wielki pisarz.