Śmiało można powiedzieć, że jest to najwspanialsze dzieło Sienkiewicza. Niby wszyscy je znają, a jednak nie każdy potrafi docenić. Kilka adaptacji filmowych, niesłychana akcja komercyjna, a my wciąż nie w pełni zauważamy geniusz autora "Quo Vadis".

Daruję sobie streszczenie książki, bo jej fabułę wszyscy znają. Przejdę wprost do oceny. Co mnie urzekło w tym majstersztyku Sienkiewicza? Wszystko! Każda litera tej książki to dla mnie poezja.

Po pierwsze, "Quo Vadis" jest dziełem niezwykle oryginalnym. Jakkolwiek nasz noblista często powielał wzorce i kompozycję w swoich powieściach historycznych, to ta książka całkowicie odbiega od kanonu jego pozostałych pozycji. Przede wszystkim występują nietypowi bohaterowie. Zwłaszcza Neron jest postacią tak fascynującą, że dziś, w kilka lat po przeczytaniu "Quo Vadis", nadal zaskakuje mnie i fascynuje - był geniuszem nie rozumianym przez nikogo, czy obłąkanym egoistą, podpalił Rzym, czy pomagał go ratować? Równie barwny i ciekawy jest Petroniusz - "arbiter elegantiarum", a także Chilon. Żadnej z tych postaci nie możemy odnieść do innych bohaterów sienkiewiczowskich.

Drugim wielkim atutem powieści są wspaniałe opisy: dokładnie zaplanowane i napisane z wielkim epickim rozmachem. O ile pożar Rzymu czy uczta Nerona są po prostu świetne, to walka Ursusa z bykiem weszła na stałe do historii literatury.

Kolejna zaleta "Quo Vadis" to dokładnie zaplanowany i świetnie przedstawiony świat powieści. Barwny, dynamiczny i żywy, opisany ciekawym językiem. Nieważne, czy narrator przenosi nas na Forum Romanum, na Via Appia, czy na arenę cyrkową - wszędzie "czuć klimat antyku".

Wymieniać zalet powieści można jeszcze wiele. Podałem tu te najważniejsze - w nadziei, że zachęcę do przeczytania książki tych, którzy historię "Quo Vadis" znają tylko ze srebrnego ekranu. Filmy, choć obrazują nam fabułę powieści, sa jednak tylko nieudolnym komentarzem do tego magicznego arcydzieła.