"Włóczęga"

Spośród domów nie zbudowanych
jeden mi dali do zamieszkania:
niebo mi było dachem
a prześcieradłem - wiatr...
Spośród łachmanów, które precz cisnęli,
jeden wziąć mogłem sobie na ubranie.
I pozwolili, by deszcze spadające z dachu
były moją pieszczotą w czterech porach roku.
(Ach, gdyby nie to, że nieraz świeci słońce...)
Spośród kobiet, których nikt już nie chciał,
odmówili mi tej ostatniej,
ostatniej ze wszystkich kobiet!
A gdy ujrzeli, że podobny jestem do człowieka,
bo mam
uszy, aby słyszeć
i oczy, aby widzieć
wszystko, co się dzieje na gościńcach świata,
wrzasnęli do mnie:
- Żebraku, idź zobacz, gdzie kończą się
gościńce świata!

---
* Manuel da Fonseca, "Pieśni z gościńców", przeł. Ireneusz Kania, Wydawnictwo Literackie, 1979, s. 14.