Pozornie przewagę w dorobku pisarskim Manuela da Fonseki ma proza: składa się na nią pięć zbiorów opowiadań, po wielokroć wydawanych, i dwie powieści (jedna z nich, "Posiew wichru", ukazała się w tłumaczeniu polskim w 1977 r. nakładem Wydawnictwa Literackiego). Tom wierszy zebranych da Fonseki to niespełna 150 stron druku, a przecież jest oczywiste, że w osobie tego pisarza, jednego z mistrzów portugalskiego neorealizmu, mamy do czynienia przede wszystkim z poetą - do tego stopnia, że nawet jego prozę można rozważać jako uzupełnienie, przedłużenie wypowiedzi poetyckiej.

Do sfery przeżycia lirycznego u da Fonseki, wolny przystęp ma wszystko: krajobrazy stron rodzinnych, społeczny bunt, pierwsze fascynacje erotyczne, zaczarowany świat dzieciństwa. Owemu bogactwu motywów odpowiada bardzo zróżnicowana paleta środków wyrazu i poetyckich tonacji: od modernistycznego jeszcze patosu i symboliki pierwszych wierszy cyklu "morskiego", poprzez mocne akcenty socjalnego protestu cyklu "Włóczęga i inne motywy z Alentejo", pessoańską niemal ironię wierszy "miejskich", pastelowy liryzm wierszy z dzieciństwa, aż po nuty epiczne "Poematu dla Florbeli", gdzie odzywają się echa ludowych ballad i legend Alentejo.

[fragmenty posłowia]

[Wydawnictwo Literackie, 1979]