Bardzo lubię kryminały P.D. James, lubię także powieści Jane Austen, więc ciekawa byłam, co wyniknie z połączenia dwóch - jednak różnych - stylów i gatunków literackich.
Nie było tak źle, jak wskazuje część recenzji, na jakie trafiłam.
Uważam, że P.D. James udało się uchwycić styl Austen (rozbudowane zdania, dużo opisów). Dodała sporo od siebie, jednak próżno tu szukać jej stylu z powieści kryminalnych (które mają w większości bogate tło psychologiczne postaci i mroczny klimat).
Z natury nie czytam kontynuacji słynnych dzieł pisanych przez innych autorów, bo w większości jest to przykre dla czytelnika, który zna oryginalną powieść. W tym przypadku nie miałam jednak odczucia dyskomfortu, "zabicia ducha" postaci z pierwowzoru literackiego.
Podobały mi się nawiązania do "Perswazji" i "Emmy" Jane Austen - zgrabnie to wyszło. Natomiast za zbyteczne uważam niemal streszczenie "Dumy i uprzedzenia" - zakładam, że "Śmierć przybywa do Pemberley" przeczytają osoby, które czytały powieść Austen. Natomiast osoby, które najpierw przeczytają "Śmierć...", a nie znają "Dumy i...", nie docenią pracy, jaką P.D. James włożyła w tę powieść, będącą niewątpliwie jej hołdem dla Austen i niestety ostatnią książką, jaką napisała w swoim życiu.
Ode mnie zasłużone 4/6 za styl, klimat, język, zachowanie charakteru postaci, niewymyślanie na siłę nieprawdopodobnych perypetii i zagadkę kryminalną w stylu retro z ciekawostką, jak ponad 200 lat temu przeprowadzano śledztwo i proces.

P.S. Trzygodzinny miniserial, który powstał na podstawie "Śmierć przybywa do Pemberley"(2013) też uważam za wart obejrzenia, mimo, że jest mroczniejszy niż książka.