"Warszawianka" to piękna i wciągająca powieść z interesującą intrygą, akcją, świetnie sportretowanymi bohaterami, klimatem, napisana z wyczuciem, bez przerysowań, z bardzo dobrze oddanymi realiami Warszawy (rok 1885), układami, podziałem społecznym i narodowym.
Urzekł mnie klimat tej powieści. Autorka naturalnie porusza się po tamtej epoce pod względem obyczajów, konwenansów, układów, zwyczajów, a także topografii Warszawy. Doceniam to i wyrażam duże uznanie za pracę, jaką musiała w to włożyć. Jednocześnie wszystko podane jest w sposób naturalny, bez podręcznikowego zacięcia czy zbędnych opisów.
Szczególnie podobali mi się bohaterowie, także ci drugo- i trzecioplanowi : zróżnicowani, pogłębieni psychologicznie, interesujący. Aż żal było mi się z nimi pożegnać...
W książce brak zbędnych wątków i postaci – lubię konsekwencję w powieściach.
A na koniec największy komplement ode mnie: czytanie „Warszawianki” przywodziło mi na myśl „Lalkę” i „Zbrodnię i karę”.