Getta warszawskiego nie ma. Możemy wprawdzie dostrzec okruchy jego murów czy fragmenty bruku ulicznego, ale w swej istocie ta część miasta, warszawska dzielnica zamknięta, jest przed nami zakryta: ziemią, asfaltem, fundamentami nowych domów i niepamięcią. Jedynym obszarem, gdzie można jeszcze odnaleźć mieszkańców getta wraz z ich domami i ulicami, z ich życiem, cierpieniem i śmiercią, jest miejsce w naszej pamięci.

Zestaw czternastu map rozplanowanych na dziesięciu osobnych arkuszach jest integralną częścią książki Barbary Engelking i Jacka Leociaka pt." Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście". Publikujemy go również oddzielnie, ponieważ stanowi jedyny w swoim rodzaju atlas getta warszawskiego: bogate, wielostronne i jak dotąd najpełniejsze opracowanie kartograficzne getta autorstwa Pawła E. Weszpińskiego, które nie ma precedensu w literaturze światowej.

Pierwszego całościowego opracowania kartograficznego getta dokonał w latach sześćdziesiątych Józef Ziemian. Przy sporządzaniu kartografii do naszego atlasu korzystaliśmy z jego nigdzie dotychczas w komplecie nieopublikowanych map, za których udostępnienie dziękujemy pani Janinie Brandwajn-Ziemian. Źródła do opracowania kartograficznego czerpaliśmy z Państwowego Archiwum m.st. Warszawy oraz z dokumentów i relacji przechowywanych w archiwach Żydowskiego Instytutu Historycznego i Instytutu Yad Vashem, a także ze świadectw publikowanych. Kartografia została zweryfikowana dzięki nowo odkrytym materiałom, przede wszystkim cennej kolekcji niemieckich zdjęć lotniczych Warszawy z okresu okupacji, odnalezionej przez Zygmunta Walkowskiego w amerykańskim Archiwum College Park (Maryland).

[Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2013]