Książka urzekła mnie językiem: rozbudowanym i pełnym metafor, stylizowanym na powieść wiktoriańską. Autorka spisała się jednak znakomicie i podczas czytania nie wyczułam pozy czy fałszywego naśladownictwa stylu. Równie dobrze można by myśleć, że powieść naprawdę powstała 130 lat temu. W tym miejscu słowa uznania dla tłumacza za poetycki, malowniczy i bogaty język.

Na okładce książki pojawił się trafny opis: „»Wąż z Essex« jest pochwałą miłości w jej najprzeróżniejszych postaciach"*. Esencją powieści jest rzeczywiście miłość (choć jeśli ktoś spodziewa się romansu czy namiętności na miarę „Wichrowych wzgórz”, to będzie zawiedziony) i jej ewolucja w bohaterach. Jeszcze kilka słów o nich właśnie: postacie są ciekawe, wielowymiarowe, każda z nich ma inne priorytety, którymi kieruje się w życiu.
Akcja „Węża z Essex” rozgrywa się w interesujących czasach, kiedy zabobon ścierał się z nauką i rozumem, uczucie z rozsądkiem, a ruchy emancypacyjne i socjalistyczne odgrywały coraz istotniejszą rolę w życiu społecznym.

Spodobało mi się rozwiązanie kwestii tytułowego węża, choć dla mnie nie jest on głównym wątkiem książki, a jedynie pretekstem do ukazania w jednym miejscu galerii różnorodnych bohaterów, ich wychowania, charakteru, reakcji w obliczu Kłopotu (powtarzając za wielebnym Ransomem).

W niektórych recenzjach czytelników (szczególnie tych rozczarowanych) pada stwierdzenie, że to powieść z gatunku fantastyki; obawiam się, że ich autorzy nie doczytali jej do końca, skoro tak uważają. Według mnie nie jest to też powieść sensacyjna czy romansowa, lecz obyczajowo-społeczna .
Polecam, choć nie jest to książka dla każdego.

* Sarah Perry, "Wąż z Essex", przeł. Adam Zdrodowski, wyd. Marginesy, 2019, z okładki.