Czytając "Listy do córki" dowiedziałam się jak wielką wagę Francis Scott Fitzgerald przywiązywał do wychowania córki, jej edukacji, rozwoju intelektualnego i przyszłości, a także jakich rad jej, jako dorastającej panience, udzielał. Rad, które według niego miały sprawić, że Scottie uniknie w życiu błędów popełnionych przez rodziców, czyli Francisa i Zeldy. Sporo miejsca w swych listach Fitzgerald poświęcał finansowaniu córki, która musiała mu się rozliczać skrupulatnie z otrzymywanych pieniędzy. Pisarz starał się uczyć Scottie gospodarowania swymi skromnymi zasobami finansowymi. Zadawał jej również wiele konkretnych pytań i oczekiwał na nie odpowiedzi.
Można by nawet rzec, że był zbyt wymagający jako ojciec, a w ocenach jej zachowania surowy, a nawet bezwzględny.

Listy te pisane w okresie hollywoodzkim pisarza, ukazują czym się wówczas zajmował, jak mu szło przy pisaniu scenariuszy, a także cokolwiek z nich można wywnioskować na temat jego kondycji zdrowotnej, chociaż tutaj jest raczej powściągliwy. Ale co jest w nich bardzo interesujące dla mnie, jako miłośniczki literatury ubiegłego wieku, to jego opinie na temat znanych mi książek i pisarzy, ale i tych, które chcę przeczytać, a które to opinie miały na względzie wyrabianie gustu czytelniczego u córki.

Zaskoczyło mnie np. jego negatywna opinia o "Niewoli uczuć" W. Somerseta Maughama, które czekają u mnie na czytanie, a które jak się zdążyłam zorientować mają wysokie oceny choćby na innych portalach. Ale tym bardziej jestem tej książki ciekawa.

Podsumowując swoją opinię, mogę stwierdzić, że "Listy do córki" to bardzo ciekawa i zajmująca lektura, którą czyta się z zainteresowaniem i przyjemnością, i którą mogę polecić.

[Opinia pochodzi z mojego bloga. Opublikowana została również na innych portalach.]