W drugim tomie „Leśnej Różyczki” pojawiają się nowe elementy, dodatkowo gmatwające intrygę: złowrogi kapitan Landola na swoim statku ukrywa Alfreda de Lautreville, prawdziwego bratanka hrabiego Emanuela i prawowitego dziedzica jego majątku, zaś sternik Kurt Helmer ze statku, na który Landola chciał napaść, dowiaduje się o porwanym i uwięzionym Alfredzie. Tymczasem w położonej w Moguncji miejscowości Kreuznach mieszka nadleśniczy Rodenstein wraz z matką i siostrą Sternaua oraz rodziną sternika Helmera; pewnego dnia Sternau przybywa tam ścigany hiszpańskim listem gończym, następnie sprowadza do Kreuznach Różę i daje jej odtrutkę na truciznę – i tu uwaga: antidotum na truciznę jest piana wydzielona przez człowieka załaskotanego na śmierć:). Do leśniczówki przybywa też sternik Helmer, który mówi Sternauowi o uwięzionym Alfredzie; wspólnie postanawiają kupić w Szkocji jacht i popłynąć za Landolą. Dowiadujemy się też, że dwadzieścia lat wcześniej Gasparino Cortejo był w Saragossie służącym księcia Eusebio de Olsunny, romansował z Klarysą i podczas karnawału spotkał Cygankę Zarbę, którą podstępnie zbałamucił. Książę Olsunna również podstępnie romansował z panną Welser, guwernantką i z tego związku urodził się Karol Sternau; ze związku Gasparina z mszczącą się Zarbą urodził się Cygan Tombi, po latach wysłany przez Zarbę do ochrony Sternaua.

Historia jest już więc mocno zagmatwana – a to zaledwie drugi tom powieści; nic dziwnego, że po latach, kiedy prawa do książek Karola Maya przejęło wydawnictwo Karl-May-Verlag, powieść została przeredagowana i zredukowana – uporządkowano ją chronologicznie i usunięto zbędne fragmenty. W zasadzie mogę powtórzyć tu to samo, co napisałem przy pierwszym tomie: kicz, przerysowanie, skrajne emocje, egzaltacja i jarmarczność. Tom nie jest odrębną książką, więc jest przeznaczony tylko dla czytelników, którzy chcą zapoznać się z całością „Leśnej Różyczki”, i to tych najbardziej zainteresowanych i zdeterminowanych.