Jan-Willem Hendryxx, który w latach trzydziestych przybył z RPA do USA, zostawia po sobie w spadku czterdzieści milionów funtów – 34 miliony mają zostać przekazane kenijskiej fundacji Ol Njorowa, a pozostałe sześć ma zostać podzielone między jego potomków, Dirka Hendriksa i Henry'ego Hendrixa. Odnalezieniem Henry'ego zajmuje się Ben Hardin, były agent CIA, a obecnie pracownik prywatnej firmy ochroniarskiej Gunnarsson Associates. Poszukiwanie kończy się sukcesem, ale niespodziewanie John Gunnarsson zwalnia Hardina, a Henry zostaje postrzelony. Hardin postanawia przy pomocy Maxa Stafforda rozwiązać tę sprawę i ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu w Londynie spotyka Gunnarssona w towarzystwie oszusta udającego Henry'ego; tymczasem Stafford odkrywa dziwną umowę mówiącą, że spadkobiercy muszą jeden miesiąc w roku spędzać w Kenii przy pracy na rzecz Ol Njorowa. Wkrótce wszyscy wyruszają do Afryki, a Max Stafford od razu nabiera podejrzeń co do działalności fundacji; niedługo potem sobowtór Hendrixa zostaje odseparowany od Gunnarssona, dzięki czemu traci on dostęp do spadku.

Z powyższego streszczenia wynikałoby, że dzieje się w tej książce wiele, ale w rzeczywistości nie dzieje się w niej prawie nic i najzwyczajniej w świecie wieje od niej nudą. Ostatnia powieść Desmonda Bagleya wydana za jego życia jest po prostu zła, przegadana i jałowa, akcja wlecze się jak flaki z olejem, nie ma żadnego napięcia, a postaci jest tak dużo, że w pewnym momencie zaczynają nam się mylić. Bagley, który zawsze był dość wtórnym, ale solidnym rzemieślnikiem, tym razem nie jest w stanie niczym czytelnika zainteresować, nawet opisy afrykańskiej przyrody są po prostu nijakie. Książka jest fatalna i szkoda na nią czasu, jeśli ktoś chce zapoznać się z tym autorem niech trzyma się od niej z daleka, bo tylko się do niego zniechęci; „Na równoważni”, „Pułapka”, „Na oślep” - tak, „Spadek” - zdecydowanie nie.