Daremna to rzecz, choćby silną panią była niewiasta, nigdy jej takiego posłuchu i poszanowania nie oddadzą ludzie, co najsłabszemu mężczyźnie*.

Z dawien dawna tak bywało, że gdzie się ziemian kupa zebrała, nigdy na wesołej myśli nie zbywało. "Sprawa sprawy nie tamuje", mawiano, naradziwszy się o rzeczach poważnych, choć rzadko się na nie kilku zgodziło, miód, wino, ba i piwsko proste wszystkich potem serca i umysły jednało. Dopiero przy kubkach zgoda wyśmienita rosła, a choć z niej czasem znów znienacka zwada wybuchła, byle trochę krwi sobie upuszczono, wracano w przyjaźni do dzbana. Bez dzbana nie obeszła się ani rada, ani zwada. Dobrze to było czy źle, dosyć że serca rozgrzewać musiano, po miodzie w oczach się stawało jaśniej, w piersi swobodniej. Obyczaj to niedzisiejszy, a wiekowy**.

---
* Józef Ignacy Kraszewski, "Stach z Konar", Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1977, s. 16-17.
** Tamże, s. 78.