Poprzednie powieści Rudnickiego były wyprawami odkrywczymi w tajemnicze zakamarki duszy ludzkiej - do tych najgłębszych jej pokładów, gdzie rodzą się wszelkie nieuświadomione odruchy i namiętności. Terenem obecnej wyprawy odkrywczej pisarza jest nie wnętrze jednego bohatera, ale psychika całej grupy ludzkiej.
"Lato" jest to opowieść o życiu mieszkańców małego miasteczka, do którego zjeżdżają się na letnie wywczasy całe gromady przybyszów ze wszystkich stron kraju, aby podziwiać jego malowniczość, egzotyzm jego folkloru i obyczaju. Rzeka, rynek, a w tym rynku mała kawiarenka - oto punkty, w których skupia się życie miasteczka. Autor daje nam całą galerię typów, kreśli szereg scen obyczajowych, które składają się na obraz pełny, skomponowany oryginalnie.
Nic nie jest tak obce autorowi "Niekochanej", jak powszedniość życia. Ta opowieść o sprawach codziennych ma chwilami ton pięknej ballady, gdzie wszystko się uniezwykla, naświetlone blaskiem prawdziwej poezji. Toteż codzienność, która dla przeciętnego turysty jest tylko malownicza, ukazana przez autora od wnętrza wznosi się do głęboko przeżywanej przez wszystkich poezji, do intensywnego napięcia dramatycznego i melancholijnej zadumy. Jest to zaduma nad przemijalnością zjawisk życiowych, nad przemijalnością czasu. Niemal fizycznie odczuwamy w tej książce jak upływa czas. Śladem dni i tygodni posuwamy się w głąb lata aż ku jesieni, gdy mętnieje srebrna powierzchnia rzeki, żółkną liście i "siwieje czas". I gdy ludzie stają się poważni, skłonni do refleksji. Żegnamy miasteczko i lato z takim samym żalem, z jakim żegna je autor - bogatsi o przeżycie głębokie i świerze, jakie zawdzięczamy tej książce.


[RÓJ, 1938]