"Latający Szkot" to jeszcze jeden dowód na to, że Rychliński jest sobie wierny, że bez względu na zdawkowe etykietki krytyki ("autor powieści historycznych", "pisarz-marynista" itp.) stoi niewzruszenie, tak jak zawsze stał, na linii ognia, i - przy wszystkich pozorach historyzmu i marynizmu - w samotnym centrum współczesności, bo w centrum walki z ludobójstwem i wszelkiego rodzaju uciskiem.

Jego dzielni żeglarze, którzy pod dowództwem sławnego Szkota-wygnańca, Jamesa Murraya-Mory, bili się w "Galeonie kapitana Mory" i w "Famie kapitana Mory" o prawo Rzeczypospolitej do Gdańska i do Bałtyku, a zarazem o wolność i sprawiedliwość dla polskiego ludu, w "Madonnie ze Złota" zaś roznieśli sławę polskiego imienia aż po antypody, czy to jak imć pan Arciszewski proklamując wolność dla ludów kolorowych, czy to jak załoga "Afagusty" pod wodzą Mory spuszczając na dno handlarzy niewolników i uwalniając ich ofiary - usiłują w "Latającym Szkocie" ratować Indian od zagłady. "Afagusta", tym razem pod wodzą Polaka, Bogusława Torkwinta, ulubionego ucznia Mory, wiezie Indianom broń.

Czy dowiezie? Czy Polacy wpadną w pajęczą sieć brazylijskiej inkwizycji, w którą wpadła już ich sojuszniczka Serafina, camerera doñi Carlotty de Carvajal, zaplątana razem ze swą panią w polityczną intrygę - czy nie wpadną? I co zrobi Mora, ów słynny ludoborca Mora, zdradzony przez króla Zygmunta III i senat gdański twórca polskiej floty? Zostanie kupcem czy królem Szkocji? A może urwie się tej swojej nadobnej Konstancji z Gdańska i pójdzie na pomoc Bogusiowi? Same zagadki. Przez całą książkę aż do końca. One także przydają tej powieści blasku i stanowią o jej atrakcyjności dla współczesnego czytelnika.

[Wydawnictwo MON, 1967]