Trzynaście osób zostaje zakładnikami bezwzględnych terrorystów z innego plemienia. Wśród uwięzionych są politycy, celebryci, turyści i zwariowane studentki. Wydarzenia relacjonują cyniczni do bólu dziennikarze, według wskazówek ze strony rządowej. Ale komu będziesz kibicować na końcu?

Porwanie na planecie Z jest pierwszą częścią postmodernistycznej trylogii o młodych ludziach, którzy wierzyli, że mogą pokonać reżim. To pełna czarnego humoru opowieść o przyjaźni, miłości, rozczarowaniach, manipulacji, a przede wszystkim o konieczności odłożenia na bok swoich uprzedzeń i otwarcia na drugiego człowieka, żeby osiągnąć wspólny cel.

PS. Czwarta wojna międzyplanetarna będzie wojną na informacje.


Pomimo przeniesienia akcji w odległą przyszłość, debiutancką powieść Natalii Kuntić czyta się jak wnikliwą analizę współczesnej nam sytuacji geopolitycznej – problemów migracji zarobkowej, stratyfikacji społeczeństwa, rozkładu związków międzyludzkich, targetowania marketingowego, poszukiwania prawdziwej miłości, stereotypów, uprzedzeń, oraz manipulowania przekazem informacji. Opisane w ‘Porwaniu na planecie Z’ wydarzenia rozgrywają się w przeciągu zaledwie kilku godzin, ale ten niedługi czas wystarcza na dość szczegółowe przedstawienie postaw bohaterów, ich poglądów na religię, normy społeczne kształtowane przez obywateli poszczególnych planet, politykę, PR i feminizm – niekoniecznie w tej kolejności. Autorka przeniosła sporą część dylematów trapiących współczesnych Europejczyków w nieco nietypową scenerię, do której czytelnik może jednak dopasować pewien ‘klucz interpretacyjny’.

Klonowa Wróżka – Klonowe Książki


Nata­lia Kun­tić z zało­że­nia popeł­ni­ła tekst balan­su­ją­cy na gra­ni­cy dobre­go sma­ku, bo się­gnę­ła po moc­no poprze­gi­na­ne kli­sze — mię­dzy­pla­ne­tar­ne SF, jakieś zaka­mu­flo­wa­ne nad­wraż­li­we wam­pi­ry, thril­ler z porwa­niem przez ter­ro­ry­stów jako danie głów­ne i tro­chę love sto­ry na deser. Nagro­dy Nike nie będzie. Trze­ba jed­nak przy­znać uczci­wie, że wszyst­kie te wytar­te popkul­tu­ro­we kli­sze zosta­ły zmik­so­wa­ne i poda­ne umie­jęt­nie, z dużym poczu­ciem humo­ru i nawet z cał­kiem spraw­nie budo­wa­nym napię­ciem. Nie widzę w Porwa­niu na pla­ne­cie Z nicze­go, co nie pozwa­la­ło­by Nata­lii Kun­tić na kon­fron­ta­cję z inny­mi post­mo­der­ni­stycz­ny­mi, post­po­po­wy­mi i post­twit­te­ro­wy­mi książ­ka­mi typu ‘Ver­non Sub­u­tex’ Vir­gi­nie Despen­tes. Cał­kiem szcze­rze — przy Ver­no­nie zie­wa­łem, a przy ‘Pla­ne­cie Z’ nie.

Piotr Kopka – Literatura sautée

[Poczytne.pl, 2018]