Trochę mnie rozczarowała ta książka. No, może nie rozczarowała, ale z pewnością nie zaskoczyła. Bez wątpienia porusza bardzo trudny problem roli kobiet (nie tylko zakonnic) w kościele katolickim . Tak jak przypuszczałam, życie zakonne pokazane było w negatywnym świetle i bez wątpienia na taki przekaz byłam przygotowana. Szczególnie po ostatnich nagłośnionych przez media sprawach (np. proces siostry Bernadetty, kary cielesne stosowane w domu opieki dla osób chorych umysłowo prowadzonym przez siostry zakonne).
Autorka przedstawia wypowiedzi byłych sióstr zakonnych, opisy ich przeżyć związanych z pobytem w klasztorach. Były one bezspornie głęboko poruszające. Ale tak bardzo do siebie podobne, że aż nudne, zlewające się w jeden opis. Postacie byłych zakonnic były jednolite, przez to bezbarwne, jakby przekopiowane.
Książka jest jednostronna, ukazuje relacje tylko byłych zakonnic. Brakowało konfrontacji z zakonnicami, które przebywają obecnie w zakonach i które podporządkowały się normom zakonnym. Bo przecież w życiu jest tak, że nic nie jest tylko białe albo tylko czarne. I warto posłuchać racji różnych stron problematycznego zagadnienia.
Końcowa część książki podsumowująco – statystyczna po prostu nudna, zbyt obszerna, jakby pisana na siłę.