Agenda 21 (Beck Glenn, Parke Harriet) to nie tylko tytuł książki, lecz także jak najbardziej prawdziwego dokumentu ONZ podpisanego w 1992 roku przez blisko 200 rządów, a mającego na celu szeroko rozumianą dbałość o środowisko.

Autorzy książki chcieli pokazać, co mogłoby spotkać ludzi, gdyby założenia 'zrównoważonego rozwoju' zostały wcielone w życie na wielką skalę, a Ziemia i jej dobro zostały postawione wyżej, niż dobro i wygoda człowieka. Brzmi dość interesująco, zwłaszcza, że wszystkie wysoko rozwinięte społeczeństwa działają akurat przeciwnie i najczęściej trudno im się pogodzić z jakimikolwiek ograniczeniami.

Akcja powieści rozgrywa się już po. Nie wiadomo dokładnie co się wydarzyło, ale ludzie żyją w zamkniętych osiedlach pod stałym i czujnym nadzorem. Ich zadaniem jest wykonywać powierzone prace, wytwarzać energię oraz rozmnażać się. Cherlawym i niedożywionym ludziom przeciwstawione są tłuste wiewiórki, którym z kolei nie brakuje niczego. Rozbuchana natura pyszni się wokół ogrodzenia, ale zerwanie jakiejkolwiek roślinki jest surowo zabronione.

Sama koncepcja jest interesująca, a skoszarowanie ludzi i wykorzystywanie ich pracy dla dobra natury wydaje się obecnie bardziej abstrakcyjne niż treść sporej części literatury s-f. Szkoda tylko, że pomysł został zmarnowany. Pojawia się wiele ciekawych wątków, które nie są rozwijane, jakby sami autorzy nie zauważali ich potencjału.

Widzę pewne podobieństwa do Opowieść podręcznej (Atwood Margaret), kilka podobnych pomysłów, ale to absolutnie inna historia.

Cel powstania książki wyjaśnia posłowie, do którego jednak nie radzę zaglądać, bo psuje i tak umiarkowaną przyjemność płynącą z lektury, a jest czymś w rodzaju manifestu zawierającego myśli jeszcze bardziej absurdalne niż sama powieść.