Do książki podchodziłam dwa razy. Trudno było zanurzyć się w monolog, który może wydawać się nieuporządkowany, pełny odniesień do osób i zdarzeń nam nieznanych. Trudno do momentu, gdy zdałam sobie sprawę, że to wspomnienia dziecka, a raczej osoby dorosłej wspominającej swoje dzieciństwo, która próbuje "ocalić od zapomnienia" historię swojej rodziny, a więc i swoją.

Historia Holokaustu widziana oczami dziecka - poruszająca.