„Marek postanowił na własną rękę poszukać antidotum (bez pomocy tego cholernego hakera, który teraz z pewnością znakomicie się bawi jego kosztem). Może się przecież zwrócić bezpośrednio do producenta. Że też wcześniej nie wpadł na ten pomysł?!

Po dwóch dniach przekopywania domu chłopiec znalazł opakowanie po tabletkach w koszu na śmieci pod własnym biurkiem. Szczęśliwie (choć mama była innego zdania) zaniedbał ostatnio porządki. Inaczej instrukcja stosowania leku już dawno trafiłaby do recyklingu, a chłopiec pamiętał, że gdzieś na ulotce zapisano miejsce produkcji. O tak! Jest! Ale… Chłopak nie dowierzał własnym oczom: Nibylandia, Fabryka Marzeń i Mrzonek, ul. Zmyślona 0.

Marek zrozumiał, że znów z niego zakpiono!”

(fragment książki)

Dorota Suwalska - absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pisarka, autorka projektów wizualnych, animatorka kultury. Laureatka wyróżnień w I Polsko-Włoskim Konkursie na Scenariusz Filmu dla Młodego Widza (2006), Konkursie Polskiej Sekcji IBBY Książka Roku 2007 („Bruno i siostry”) i 2016 („Czarne jeziora”) oraz w IX Konkursie Literatury Dziecięcej im. Haliny Skrobiszewskiej („Czarne jeziora”). W latach 2012-2013 nominowana do nagrody Astrid Lindgren Memorial Award.
W ramach współpracy z TVP realizowała krótkie filmy plastyczne oraz autorskie felietony dla dzieci (1990-95). Była redaktorką kwartalnika literackiego „Wyspa” (2007-2009). Przez wiele lat współpracowała z portalem ngo.pl. W swoim dorobku ma trzy tomiki poetyckie i wiele książek dla dzieci i młodzieży.
Jej utwory przetłumaczono m.in. na hiszpański, kataloński, słoweński, ukraiński a także… na język przestrzeni. Ten ostatni dotyczy literacko-internetowego projektu „www.terapia”.



Wszystko miało się skończyć, kiedy je połknie. Wreszcie stanie się dorosłym i będzie mógł zlekceważyć załamującą nad nim ręce mamusię. Oleje mającego i tak wszystko gdzieś tatusia. Zignoruje zapatrzone w siebie dziewczyny. Wypnie się na nic nierozumiejących kumpli. Wyśmieje nauczycieli złośliwie stawiających pałę za pałą.

Wszystko miało się skończyć, kiedy je połknie. A dopiero się zaczęło…

[Adamada, 2018]