Autorki i autorów tekstów składających się na tom Nowa Kinofilia: przestrzenie i afekty łączy zarówno przywiązanie do tradycji kinofilskiej, jak i fascynacja dynamicznym obszarem współczesnych praktyk skupionych wokół obrazów filmowych. Wspólne jest im też pytanie, co to znaczy kochać dziś kino. Kolejne artykuły pozwalają zastanowić się nad przestrzennymi warunkami i strategiami uprawiania kinofilii, nad nieoczywistymi granicami kinofilskich doświadczeń, nad intensywnością emocji wciąż wyzwalanych przez kino i nad możliwościami kreatywnego przekształcania tradycji kina i jego odkrywanych dopiero właściwości. Na początku XXI wieku, mimo na różne sposoby diagnozowanej „śmierci kina”, nie można mieć wątpliwości, że zarówno ruchomy obraz, jak i sposoby twórczej nim fascynacji wciąż wyznaczają imponujący obszar współczesnej kultury. Przyjrzenie się temu zróżnicowanemu i wciąż ewoluującemu terytorium z perspektywy kinofilii pozwala odnowić namysł nad funkcją obrazu filmowego pośród innych obrazów, nad pozycją odbiorcy kultury wizualnej, wreszcie nad praktykami samych twórców, którzy z jednej strony wciąż intensywnie czerpią z historii kina, z drugiej – śmiało korzystają z możliwości oferowanych przez nowe media. Nowa Kinofilia: przestrzenie i afekty próbuje zdać sprawę z dynamiki tych procesów i postawić pytania o najbardziej aktualne sposoby twórczego, afektywnego i krytycznego obcowania z kinem jako medium rozproszonym, uwikłanym w zależności zarówno z innymi sztukami, jak i technologiami produkcji obrazów – a przede wszystkim jako medium wciąż żywym.

[Fundacja MAMMAL, 2018]