Konieczne jest stwierdzenie, że początek tej książki jest koszmarny, ale w miarę czytania opowieść zaczyna coraz bardziej wciągać i ostatecznie drugi tom trzeba dorwać jak najszybciej.

Droga Mleczna została wypalona w wyniku wojen między ludźmi a rasami kseno i maszynami. Ludzie zamieszkują różne planety, pomiędzy którymi poruszają się statkami kosmicznymi. Ich światy wydają się bezpieczne i stabilne, lecz to tylko pozory. Rozpoczęło się odliczanie do wojny, po której nic już nie będzie takie samo.

Początkowe 2–3 rozdziały mogą skutecznie zniechęcić do dalszej lektury. Za dużo tam słownictwa niezrozumiałego dla zwykłego zjadacza chleba. Stazo-nawigacja, tepeki, personale, genohakerzy i inne cuda wianki – trzeba czasu, żeby do nich przywyknąć. Nie pomaga w tym przeskakiwanie między perspektywami (w jednym rozdziale wydarzenia przedstawione są z kilku punktów widzenia) i retrospekcje. Nie podobały mi się też niepotrzebne powtórzenia – jeden opis danej sytuacji wystarczyłby w zupełności.

Jednak opowieści warto dać szansę. Do początkowych „dziwów” można przywyknąć i z czasem da się odnaleźć w przedstawionym świecie (z braku lepszego słowa). Część druga jest już nieco bardziej zrozumiała, a trzecią czyta się naprawdę dobrze. Z czasem zyskują też bohaterowie. Niektórych z nich trudno nie polubić; moje serce podbił Głód.

W sumie jestem zadowolona z lektury. Science fiction nie jest moim ulubionym gatunkiem, ale „Skokowiec” przypadł mi do gustu. Warto przeczytać.