Bohaterka tej powieści, podobnie jak bohaterowie znanych dotąd książek Teresy Bojarskiej, jest postacią historyczną, piękną i biegłą w medycznej wiedzy córką znacznego rodu, szczęśliwą narzeczoną jednego z książąt pomorskich.

Ale książęca rodzina w imię korzyści politycznych nie dopuszcza do mezaliansu. Półprzytomna z rozpaczy Sydonia publicznie przeklina Gryfitów i ich potomstwo. Wkrótce zaczyna się seria zgonów na zamkach Pomorza. Jest wiek XVII, wiek stosów. Sydonię jako czarownicę postawiono przed trybunałem...

Opowieść rwie się, relacja z procesu raz po raz odbiega we wspomnienia. Ale lekturę przerwać trudno. Teresa Bojarska celuje nie tylko w niezawodnym doborze tematu swoich powieści, ale i w przemyślnej kompozycji: umie rozłożyć napięcia i barwy w taki sposób, że uwaga czytelnika podsycana jest wciąż na nowo.

Zachowała się kopia dziwnego podwójnego portretu Sydonii Borek. Jest to portret strojnej ślicznej dziewczyny w dniu zaręczyn. Obok – na jednym płótnie – po latach namalowano Sydonię w przeddzień śmierci. Stąd tytuł książki. Tu również jednocześnie – często na jednej stronicy – ogląda się dwie twarze Sydonii, w radości i klęsce – dwie twarze ludzkiego losu.

[Pax, 1974]