Po "Czerwonych gryfach" i "Bogusławie i Annie" – "Czas samotności" przedstawia dalsze koleje losów księcia Bogusława, ostatniego udzielnego władcy Pomorza zachodniego.

Chyba największy walor tej książki to zatarcie granicy między losami księstwa i losami ludzi. Tragedia Bogusława jako władcy jest jednocześnie tragedią Pomorza, wypadki polityczne opisane są równie przejmująco jak osobiste perypetie bohaterów. Bojarska pokazuje – i to pokazuje przekonująco – jak małe i większe sprawy ludzi wtapiają się w historię, tworzą ją, wynikają z niej w sposób oczywisty. Dlatego wszystkie wątki wydają się w tej książce konieczne, wszystkie razem tworzą obraz tych lat, w których dokonywała się na długie lata izolacja Pomeranii od Polski.

Dlatego jest w tej powieści historycznej miejsce na opowieści o zrabowanych skarbach, o czasach* i zbójcach, o narodzinach dziecka i o rozstaniu kochanków. To nie jest barwne opakowanie historii. To właśnie także jest historia. Nie ma tu losów ludzkich, które mogłyby się nie liczyć z punktu widzenia historii. Nie ma nic w historii państwa, co mogłoby być bez znaczenia dla osobistego życia ludzi w nim żyjących.

Jeżeli pasjonującą książkę Bojarskiej można nazwać lekturą, jest to dobra lekcja świadomości narodowej – nie tylko dla młodzieży.

[Pax, 1967]




---
* "o czasach" – tak jest na okładce. Zapewne do druku zakradł się błąd i powinno być "o czarach" (przyp. – Perseusz).