Książka pełna autentycznych, krwistych bohaterów, urzekła mnie swoją prostotą i prawdziwością. Obyczajowy portret warszawiaków z przeróżnych grup społecznych, malowany bez zbędnego makijażu i retuszu – cała prawda o nas, chciałoby się powiedzieć: "jak nas widzą – tak nas piszą".

Ciekawe jest to, że patrzy na nas nie psycholog, nie socjolog, nawet nie dziennikarz – lecz fryzjer! I okazuje się, że w najprostszych życiowych relacjach – własnie u fryzjera – odsłaniamy się bardziej, niż zapewne zdajemy sobie sprawę.

Książka aż kipi od anegdot i opowieści, skrzy się dowcipem i temperamentem narratorów. Potoczysty barwny język nie buduje dystansu – przeciwnie, czytając odnosimy wrażenie, że jesteśmy dokładnie tam: na fotelu, w rękach mistrza fryzjera-gawędziarza, opowiadającego na przemian zabawne i nostalgiczne historie o ludziach.