Tom „Pięść, Skowyt oraz Głodujące Psy” stoi w opozycji do współczesnej poezji głównego nurtu, gdzie ta postrzegana jest jako zmaganie się z językiem. Autor wychodzi z innego założenia i równa poezję z czymś znacznie istotniejszym – zmaganiem się z życiem.

Poezja Skrzyńskiego bierze stronę ludzi wyklętych, wydrążonych, z marginesu społeczeństwa, oddając im to, co ludzkie i niezbywalne, gdy inni starają się zepchnąć ich ze swojego widnokręgu. Z pozoru są to wiersze jednowymiarowe, przesączone alkoholem, seksem i pesymistyczną postawą, ale wprawny czytelnik odnajdzie w nich uniwersalne odniesienia do codzienności każdego współczesnego człowieka i w końcu powie: „tak to moje życie, jak mogłem tego wcześniej nie zauważyć”.

Nieliczni dostrzegą, że z cierpienia i szaleństwa Skrzyński tka coś, co na pozór wydaje się niemożliwe przy materiale, jaki wykorzystuje. Jest to nadzieja, ale czysta i jasna, ponieważ obmyta w chłodnym, racjonalnym smutku.