Mała książka - i tak wielka, jak wielkie bywają dzieła wielkich artystów tworzone w starości, odważne, wyzwolone spod presji czasu, pisane jakby ponad czasem. Poprzez wszystkie stronice trwa obcowanie pisarki z mężem, który umarł i którego kocha, mówi do niego nadal. Mówi o tym, czym żyje, co odbiera, co się z nią dzieje, co usiłuje pojąć, za czym tęskni. Myśli do niego. Dla każdego, do kogo dotrze, ta książka będzie czymś więcej niż byłoby zaproszenie na wspólny pobyt w Kazimierzu, na wspólną podróż po świecie. Będzie przemierzaniem obszarów czasu we wspomnieniach - czasu miłości i samotności, spotkań i rozstań, szczęścia i klęski - ale także rozpędzaniem się w wieczność, gdzie wszystko zmienia swój wymiar, prześwietlone porzuca ostrość konturów i granic. Zamyślenia we wspólnym domu, wśród pamiątek i pejzaży kazimierskich, których piękno przypominają współbrzmiące z tekstem fotografie.

Książka wyciszona, a zarazem niepokorna, wyzwanie rzucone przemijaniu przez nieposkromioną młodość i miłość nie uznającą śmierci.


[tekst z obwoluty]

[Instytut Wydawniczy PAX, 1988]