Ewa Turno, dwudziestoletnia dziedziczka folwarku Bory w Małopolsce, jest nękana przez upiora i w celu wyjaśnienia tej sprawy przybywa do Warszawy, by wynająć słynnego detektywa Baltazara Szafrana. W tym samym czasie reporter Rafał Królik zostaje wplątany w obyczajową aferę z udziałem pewnego posła i przez to traci pracę. Szukając okazji do jej odzyskania, postanawia przeprowadzić wywiad z Szafranem; w tym samym czasie w biurze detektywa zjawia się Ewa i bierze go za Szafrana. Reporter nie wyprowadza jej z błędu – postanawia sam wyjaśnić tajemnicę upiora.

Antoni Marczyński w 1931 roku założył własne wydawnictwo; „Czarci Jar” był pierwszą powieścią, jaka się w niej ukazała i okazał się absolutnym bestsellerem. Dziś można tę książkę przyjąć jedynie jako świadectwo epoki i ciekawostkę mocno trącącą myszką. Akcja zapowiada się bardzo ciekawie i dowcipnie, ale ze strony na stronę robi się coraz bardziej przewidywalna, a coraz mniej intrygująca. Właściwie trudno coś więcej o tej książce napisać, bo łatwo do głowy wchodzi, ale jeszcze łatwiej z niej wychodzi. Można ją przeczytać, ale chyba tylko jako literacką ciekawostkę, bo jej wartość jest raczej niewielka.