Siadając do „Drugiego dziecka” Charlotte Link byłam pewna, że jest to kryminał. Jak się okazało w trakcie lektury, wątek morderstwa stanowi ledwie pretekst do opowiedzenia zupełnie innej historii. Historii, która pewnie nigdy nie ujrzałaby światła dziennego, gdyby nie tragiczne zrządzenie losu. To zaś nasuwa myśl, że za dawne grzechy kiedyś nadejdzie kara.

Powieść zaczyna się od zamordowania młodziutkiej studentki, wracającej w nocy do domu z dorywczej pracy. Gdy następnie pośród pól koło starej farmy ginie pani Fiona, wszyscy zastanawiają się, co może łączyć te sprawy. Nie ma żadnych śladów, ofiar pozornie nic nie wiąże. Czy jest to tylko przypadek? Dlaczego musiały umrzeć tak różne kobiety?

Autorka prowadzi nas krok w krok za toczącym się pod policyjnym okiem śledztwem. I jak Valerie Almond nieudolnie podąża śladami zabójcy, tak i my raz za razem trafiamy w ślepą uliczkę. Momentami przypomina to wyścig z funkcjonariuszką policji – ona domyśli się pierwsza, kto zabił, czy my? Czy zabójca był jeden, na co wskazywałyby podobieństwa między zbrodniami?

Dużo bardziej porywająca okazała się jednak historia odkryta w mailach przez wnuczkę Fiony. Jest to może nawet raczej spowiedź niż opowieść, wyrzucenie z siebie od dawna skrywanego poczucia winy. Wszystko zaczyna się, przynajmniej z pozoru, bardzo niewinnie. Toczy się wojna, trwają bombardowania Londynu, dzieci są ewakuowane za miasto. Przez pomyłkę do jednego domu trafia dwójka dzieci, jednak o tym drugim nikt nie wie. A po latach rodzi się pytanie – co się z nim stało?

Książka łączy w sobie klimat urokliwego nadmorskiego miasteczka, które ożywa tylko w sezonie na przyjazd letników, oraz mrożących w żyłach tajemnic starej farmy. Choć jest to raczej powieść psychologiczna o trawiącym człowieka poczuciu winy, o braku zrozumienia i samotności, gorąco polecam ją na jesienne wieczory także fanom kryminałów.


[Recenzję opublikowałam także na moim blogu]