Historia opowiada o trzech mężczyznach: Charisie, Lazarosie i Petrosie. Panowie ponoć są Grekami, choć moim zdaniem są obywatelami świata, nie mają żadnych cech, które pozwalają ich przypisać do konkretnej kultury. Gdzie trzech mężczyzn, tam musi być i kobieta, by akcja się rozwinęła. Pojawia się więc Zoi, przyjaciółka Lazarosa, który jest „wpierw gejem, a potem skrzypkiem”. Każdy z nich boryka się z uczuciem samotności. Charis jest wdowcem dotrzymującym obietnicy mieszkania w domu ukochanej żony. Odciął się od wszystkich, a jedynym jego przyjacielem jest alkohol. Po „olśnieniu” daje ogłoszenie do gazety. Na współlokatora zgłasza się Lazaros. Petros – wieczny egoista i rozwodnik – dołącza do nich przypadkiem. Co dalej? Ano, znowu banalnie. Charis i Petros zakochują się w Zoi. A kogo wybiera nieradząca sobie z facetami, prawie 40-letnia kobieta? Oczywiście, że egoistę Petrosa. Po tym krótkim opisie/streszczeniu można już zauważyć, że bohaterowie zbudowani są za pomocą stereotypów, których jest całe mnóstwo. Pisarka traktuje ich trochę po macoszemu. Trudno pisać o egoiście jednocześnie chcąc go pogłaskać po główce. Zakończenie też pozostawia wiele do życzenia i trudno mi uwierzyć, że napisała je kobieta. Kolejny minus - za brak słonecznej Grecji. Choć rzecz dzieje się w Atenach, to bez tej informacji zapewniam, że nie mielibyście o tym pojęcia. Akcja mogłaby się toczyć zarówno w Warszawie, jak w Paryżu czy Amsterdamie. Nie ma greckiego usposobienia, greckiej krwi czy słońca. Wszystko jest globalne i nijakie.

Jedynym plusem tej książki jest styl autorki. Maira fantastycznie przechodzi od jednej postaci do drugiej. Pomaga sobie nimi, by zachować płynność akcji, jest jak płynąca rzeka. Więc sami rozumiecie, jak przykro jest czytać taką książkę i nie móc nic dobrego powiedzieć o treści.

Niestety, po raz kolejny potwierdza się moja reguła. Wolę czytać książki mężczyzn o kobietach niż kobiet o mężczyznach.

Osobiście nie polecam, jest wiele lepszych powieści, którym można poświęcić czas. Parę dobrych rozmów między bohaterami to za mało, by zaciekawić.



[Recenzję opublikowałam wcześniej na swoim blogu oraz na stronach księgarń internetowych]