Harem – przepych, cicha muzyka i zmysłowy śmiech, egzotyczne piękności leniwie spoczywają na miękkich sofach, niecierpliwie, z tęsknotą wypatrując swego arabskiego męża, dobrotliwego i mądrego. Taki romantyczny obraz – kadr z baśni z 1001 nocy – ma zakodowany w umysłach zdecydowana większość Europejczyków.

Tymczasem rzeczywistość jest całkowicie inna.

Siedlisko wyrafinowanej rozpusty. Przemoc. Poniżenie. Ohyda. Strach. Piekło.

Żony-niewolnice traktowane gorzej niż zwierzęta domowe, o mniejszych prawach niż one.

Ale o tym głośno mówić nie wolno. Tylko nielicznym przedstawicielom zachodniej cywilizacji dane było bezpośrednio poznać prawdziwe oblicze haremu i obowiązujące tam zasady. Dzięki ich świadectwu możemy poznać sekrety skrzętnie ukrywane przed obcymi za murami sułtańskich ogrodów i wiosek położonych w niedostępnych górach.

[Rytm, 2017]