Monografia stanowi naukową analizę czynności, jaką jest doręczenie pism sądowych i procesowych w sądowym postępowaniu cywilnym. Analiza zawiera zarówno ocenę charakteru tej czynności, jak i sposób jej dokonania.

Prezentowana praca omawia najczęstsze przyczyny wadliwości doręczenia, a także obowiązki stron postępowania w przedmiocie wskazania adresu dla potrzeb takiego postępowania. Czytelnik ma możliwość zapoznania się m.in. z:

– podmiotami, którymi posługuje się sąd przy doręczaniu pism;
– doręczaniem pism na podstawie art. 139 § 1 KPC poprzez tzw. awizo, które wywołuje znaczne kontrowersje w nauce i orzecznictwie;
– doręczaniem pism pełnomocnikom procesowym, a wśród nich przede wszystkim adwokatom i radcom prawnym;
– problematyką doręczania pism w razie nieznajomości miejsca pobytu strony, w tym przede wszystkim poprzez doręczenie kuratorowi;
– obowiązkami fachowych pełnomocników w zakresie doręczenia pism procesowych pomiędzy nimi;
– pismami doręczanymi przez sąd z zaznaczeniem rodzaju orzeczeń, które mają być doręczone;
– podmiotami, którym mają być doręczone pisma oraz sposobami doręczenia w zależności od podmiotu doręczeń;
– dokumentem potwierdzenia doręczenia wraz z obowiązkami strony i podmiotu doręczającego.

Niniejsza pozycja jest pracą, która pozwala w szerszy sposób spojrzeć na problematykę doręczeń w postępowaniu cywilnym, zapoznać się z poglądami doktryny oraz orzecznictwa. Dzieło to nie tylko poszerzy wiedzę praktyków prawa – adwokatów, radców prawnych, sędziów, lecz również teoretyków prawa oraz aplikantów zawodów prawniczych, a także studentów pragnących pogłębić wiedzę z zakresu prawa procesowego.

[Wydawnictwo C.H. Beck, 2015]