Ta historia mieści się na 285 stronach (małego formatu, jak to "kryminały z różową okładką"). Gdy na stronie 224 przeczytałem kolejny drobiazgowy opis, jak gość pali papierosa i obserwuje rosnący słupek popiołu, a ten popiół później spada i on go strzepuje... pomyślałem wtedy, że chciałbym napisać gdzieś recenzję tej książki, żeby ostrzec innych potencjalnych czytelników przed stratą czasu. Od pierwszej strony czytałem w niej o różnych ludziach, najczęściej z wysokich sfer, którzy organizują przyjęcia przy brydżu, planują spotkania biznesowe i trwonią czas, latając prywatnymi samolotami, a później czytałem o innych, najczęściej nazywanych "mężczyzną", którzy gdzieś jadą samochodem (tu następował drobiazgowy opis samochodu i wszystkich czynności w czasie podróży, włącznie z menu posiłków i pełną charakterystyką miejsc, hoteli, restauracji itp., oraz opisem wylania się z termosu kawy, który zajmuje pół strony!), a następnie kogoś mordują. Zazwyczaj kogoś z tej pierwszej grupy. Tych epizodów było sporo, nazwisk też i nic nie zostało ze sobą powiązane. Poza tym ta drobiazgowość opisów, która doprowadza człowieka do szału...
Sytuacja się wyjaśniła dopiero na 260 stronie, a więc zaledwie 15 stron przed końcem książki. Nagle wszystko stało się jasne i dlatego określam książkę jako dobrą. Tylko dobrą, bo ostateczne zakończenie jest tak głupie i nie mające żadnego sensu ani przesłania, jakby autor pomyślał: "O, do licha! To już 260 strona? Czas kończyć" - i zakończył.
Jest dobrze, bo przez te 260 stron powieść trzyma w napięciu, ale czyta się ją tylko po to, by wreszcie zrozumieć, o co chodzi. Autor więc z całą pewnością osiągnął w dużym stopniu cel, który przyświeca autorom powieści kryminalnych, ale zrobił to w tak podstępny i idący na łatwiznę sposób, że aż mam do niego żal. Czy przeczytałbym inną jego powieść? Pewnie tak, ale gdyby znów zaczął z tymi drobiazgowymi opisami, chyba bym się poddał...